ท่านแม่ทัพ ท่านจะเป็นพ่อเลี้ยงข้าหรือสามีข้ากันแน่

จะออกเดินทางไม่ได้!!!

หลังจากที่กลับมาจากเรือนของเซี่ยหรันเซียนแล้ว นางก็มิได้กลับเข้าเรือนในทันที หรูอวี้กระโดดออกจากกำแพงจวน มุ่งหน้าไปยังจวนของบรรดาคุณหนูที่มาร่วมงานกันในวันนั้น

ตามความทรงจำเดิมของนาง มีเพียงสามคนเท่านั้นที่เข้ามาช่วยเซี่ยหรันเซียนผลักเซี่ยหรูอวี้ตกน้ำ นางเพียงแค่คิดจะไปเอาคืนให้เซี่ยหรันเซียนเล็กๆ น้อยๆ พอให้หายแค้นใจบ้าง

จวนทั้งสามแม้มีองครักษ์เช่นจวนตระกูลเซี่ยแต่ก็มิได้มีมากมายเท่า ทำให้นางเข้าไปด้านในได้อย่างสะดวก แต่กว่าจะหาเรือนของคุณหนูแต่ละคนพบก็เล่นเอาเวลาของหรูอวี้ไปไม่น้อย

ภายในห้องพักล้วนมีสาวใช้เข้ามานอนเฝ้าคุณหนูด้วย หรูอวี้กลัวว่าพวกนางจะตื่นขึ้นมาพบเสียก่อน จึงได้ทำเพียงใส่ยาเสียโฉม ที่นางมีในห้องเก็บของของนาง โรยไปที่ใบหน้าเท่านั้น

ยาตัวนี้มิได้รุนแรงมากนัก เพียงจะทำให้เกิดสิวหนองบนใบหน้า นางขอให้ห้องทดลองทำขึ้น เพื่อไว้เปลี่ยนรูปลักษณ์ยามที่ออกไปด้านนอก แต่ก็ยังไม่เคยได้ทดลองใช้จึงไม่รู้ว่าจะเกิดสิวหนองเพิ่มมากเพียงใด

กว่าจะจัดการคุณหนูทั้งสามเสร็จ หรูอวี้ก็ไม่อาจไปที่จวนตระกูลสวีได้ แต่ละจวนมิได้อยู่ใกล้กัน ร่างกายของนางในร่างนี้ก็เพิ่งจะฟื้นตัว นางยังหมดเรี่ยวแรงที่จะไปจัดการต่อ จึงได้เร่งรีบกลับจวนตระกูลเซี่ยก่อนที่ฟ้าจะสว่าง

นางเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวใหม่ก่อนจะขึ้นไปนอนลงบนเตียงอย่างพอใจ “หวังว่าของขวัญที่ข้ามอบให้ พวกเจ้าคงพอใจ” นางยกยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะนอนหลับไปอย่างสบายใจ

รุ่งเช้า หรูอวี้ถูกเสี่ยวซีปลุกให้ลุกขึ้นเตรียมตัวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง

“เจ้าไปบอกมารดาข้าสักคำว่าข้าจะพาเจ้าไปด้วย” เรื่องนี้นางยกให้มารดาของนางเป็นผู้จัดการเสียเลย

“เจ้าค่ะ” เสี่ยวซียิ้มรับก่อนจะถอยออกไป

หรูอวี้ที่ไล่ให้เสี่ยวซีไปที่เรือนของมารดาแล้ว นางก็กลับเข้าไปในมิติเพื่ออาบน้ำ ก่อนจะตรวจดูของที่นางเก็บเข้ามาเล็กน้อยแล้วออกไปที่เรือนของผู้เป็นมารดา

นางเห็นเซี่ยถงวู่อยู่ที่เรือนของมารดาด้วย ไม่รู้เขาพูดสิ่งใด เห็นเพียงแต่ใบหน้าของมารดานางเรียบเฉยอยู่ตลอดเวลา

“อวี้เออร์เรียบร้อยแล้วรึ” ตู้เหลียนเดินมาหาบุตรสาวทันที

“เจ้าค่ะ” หรูอวี้หันไปมองผู้ที่ได้ชื่อว่าบิดาอย่างเฉยชา ก่อนจะเก็บสายตากลับคืนมา

เซี่ยถงวู่ก็ไม่รู้จะพูดสิ่งใดกับบุตรสาว เมื่อวานเขาก็ไม่ได้ไปดูนางที่จวน แม้รู้ว่านางตกน้ำจนล้มป่วยก็ตาม

“เช่นนั้นก็ไปกันเถิด เรื่องสาวใช้ของเจ้าแม่จัดการให้เรียบร้อยแล้ว” ตู้เหลียนส่งใบซื้อขายตัวของเสี่ยวซีให้หรูอวี้เก็บไว้

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางเข้าไปช่วยประคองมารดาเดินไปที่หน้าประตูจวน

เซี่ยหยวนที่เตรียมรถม้าอยู่ที่หน้าจวนก็เดินเข้ามาทางทั้งสองอย่างรวดเร็ว

“ไปกันเถิดท่านแม่ อวี้เออร์” เขาจูงมือหรูอวี้เดินไปคุกเข่าคำนับให้เซี่ยถงวู่สามครั้ง “คำนับนี้ เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ท่านให้กำเนิดพวกข้าสองพี่น้องขอรับ” เซี่ยหยวนกดไหล่ของหรูอวี้ให้คำนับเซี่ยถงวู่

“หวังว่าพวกเจ้าจะใช้ชีวิตกันอย่างดี” เขาปวดใจไม่น้อยที่ต้องยอมปล่อยให้ทั้งสามออกไป หวังว่าสักวันทั้งสามจะกลับมาขอให้ตนช่วยเหลือ หากไม่มีหนทางให้ไปแล้ว

เซี่ยหยวนประคองมารดาขึ้นนั่งบนรถม้า เสียงม้าที่ควบมาอย่างรวดเร็วทำให้คนที่อยู่หน้าตระกูลเซี่ยชะงักนิ่งหันไปมองอย่างสนใจ

“ช้าก่อน แม่นางตู้” เสียงขันที ที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังของทหารเอ่ยเรียกรั้งนางไว้

“พานกงกง” ตู้เหลียนเอ่ยเรียกเขาอย่างแปลกใจ เพราะคนที่มาเป็นถึงขันทีข้างกายของฮ่องเต้ นางรู้จักมักคุ้นเขาอยู่ไม่น้อย

“ฝ่าบาทมีของกำนัลมอบให้ท่านก่อนออกเดินทางขอรับ” เขาอมยิ้มมองนาง พร้อมทั้งปรายตาไปทางเซี่ยถงวู่อย่างดูแคลน

หากนางเลือกถวายตัวเข้าวังหลวง ชีวิตของตู้เหลียนคงไม่ต้องมีจุดจบเช่นนี้ ด้วยฮ่องเต้ก็พึงใจต่อนางอยู่ไม่น้อย

“สิ่งใดเจ้าคะ” ตู้เหลียนเดินมาหาพานกงกงอย่างแปลกใจ

แม้จะรู้เรื่องดีอยู่แล้ว แต่นางก็ยังต้องทำเหมือนว่านางไม่รู้เรื่องที่พานกงกงมาในวันนี้ เมื่อวานตอนที่แม่นมได้หนังสือตัดขาดจากเซี่ยถงวู่มาแล้ว นางให้แม่นมเข้าวังเพื่อขอให้ฮ่องเต้ช่วยจัดการเรื่องเปลี่ยนแซ่ให้สามคนแม่ลูก

“หนังสือรับรองแซ่ของท่านกับบุตรทั้งสองขอรับ ฝ่าบาทยังฝากมาอีกเรื่อง หากท่านต้องการจะแต่งงานใหม่อีกครั้ง ฝ่าบาทจะเป็นผู้จัดการให้ท่านตนพระองค์เอง” เซี่ยถงวู่ใบหน้าไร้สีเลือดไปแล้ว

หากมิใช่พานกงกงพูดสิ่งนี้ออกมา เขาคงได้สังหารในดาบเดียว ตู้เหลียนก้มหน้าลงเล็กน้อย นางยังไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน ทั้งยังไม่คิดหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว

“ขอบพระทัยในความเมตตาของฝ่าบาทยิ่งนัก” นางหันไปคุกเข่าคำนับไปทางวังหลวง เซี่ยหยวนก็จับหรูอวี้ทำตามมารดาเช่นกัน

“การเดินทางไปเป่ยหานครั้งนี้ลำบากไม่น้อย ท่านแม่ทัพจ้าวจะเดินทางกลับชายแดนเหนือเช่นกัน ฝ่าบาทจึงให้ท่านแม่ทัพไปส่งท่านกับบุตรทั้งสองที่เป่ยหานเสียก่อนขอรับ”

“จะไม่รบกวนแม่ทัพจ้าวเกินไปหรือเจ้าคะ” นางเม้มปากแน่น

หากย้อนกลับไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน แม่ทัพจ้าวก็เป็นหนึ่งในศิษย์ของบิดานาง นางไม่ได้พบเขาตั้งแต่แต่งเข้าจวนตระกูลเซี่ย เพราะเขาย้ายไปประจำการอยู่ที่ชายแดนเหนือ เรื่องของเขานางจึงรู้เพียงแค่ว่าถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้แต่งงาน ผู้คนลือไม่น้อยว่าเขาเป็นบุรุษตัดแขนเสื้อ

แต่ตู้เหลียนรู้ดีกว่าใคร ด้วยก่อนที่นางจะแต่งเข้าจวนตระกูลเซี่ย เขาขอเข้าพบนางที่จวนเพื่อขอร้องให้นางเปลี่ยนใจ เมื่อเห็นว่านางไม่เปลี่ยนใจ เขาจึงไม่ได้ติดต่อนางอีกเลย

“ไม่ขอรับ เรื่องนี้ท่านแม่ทัพก็เต็มใจ ตอนนี้ท่านแม่ทัพรอท่านอยู่ที่หน้าประตูเมืองแล้ว รีบออกเดินทางเถิดขอรับ” พานกงกงหันไปมองเยาะเย้ยเซี่ยถงวู่ที่ยืนใบหน้าเขียวคล้ำตั้งแต่ได้ยินชื่อของแม่ทัพจ้าวแล้ว

ตู้เหลียนไม่สนใจใบหน้าของเขาในตอนนี้ นางเดินขึ้นไปนั่งรถม้า พร้อมกับหรูอวี้ โดยมีเซี่ยหยวนขี่ม้าตามอยู่ด้านข้างของรถม้า

เซี่ยถงวู่เดินก้าวไปด้านหน้า เพื่อเอ่ยรั้งตู้เหลียนไว้ แต่เสียงที่ร้อนรนของพ่อบ้านเซี่ยที่อยู่ด้านหลังก็ทำให้เขาชะงักฝีเท้า แม้แต่ขบวนเดินทางของตู้เหลียนกูหยุดลงไปด้วย

“แม่นางตู้จะออกเดินทางไม่ได้!!!” เขาวิ่งไปขว้างหน้ารถม้าไว้

“เพราะเหตุใด” เซี่ยหยวนเอ่ยถามเสียงเย็น

“สมบัติในคลังหายไปเสียเกือบครึ่ง ทั้งฮูหยินสวีนางก็ล้มป่วยอย่างไม่ทราบสาเหตุ คุณหนูใหญ่ใบหน้าของนางเสียโฉมด้วยขอรับ” พ่อบ้านตู้รายงานเซี่ยถงวู่อย่างตื่นตระหนก

ตู้เหลียนปรายตามองไปที่หรูอวี้อย่างสงสัย แต่เมื่อเห็นสายตาของนางที่เลี่ยงมองออกไปนอกหน้าต่างก็รู้ได้ทันทีว่าบุตรสาวของนางเป็นผู้กระทำอย่างแน่นอน

“หากท่านสงสัยว่าข้าขโมยไปก็ตรวจค้นรถม้าเสียเถิด” ตู้เหลียนเอ่ยเสียงเรียบเฉยอย่างไม่ร้อนใจออกมา

พ่อบ้านเซี่ยไม่ฟังคำสั่งของเซี่ยถงวู่ เขารีบนำกำลังบ่าวเข้าตรวจค้นทันที

“จวนของท่านผู้ตรวจการครึกครื้นยิ่งนัก” พานกงกงเหยียดยิ้มที่มุมปาก

ชาวบ้านเริ่มมามุงดูเหตุการณ์ที่หน้าตระกูลเซี่ยไม่น้อยแล้ว หรูอวี้ที่เห็นเช่นนั้นนางจึงเดินลงจากรถม้าไปคุกเข่าอยู่ที่หน้าเซี่ยถงวู่

“ท่านผู้ตรวจการเซี่ย แม้ยามนี้ข้าจะมิใช่บุตรของท่านแล้ว แต่เมื่อก่อนข้าก็ได้ชื่อว่าเป็นบุตรของท่านเช่นกัน เรื่องที่ข้าตกน้ำยังมิได้รับความเป็นธรรม มายามนี้ยังให้บ่าวในจวนมาใส่ความข้าสามคนแม่ลูกก่อนจะออกเดินทางอีกรึ” นางสะอื้นไห้จนตัวโยน