หรูอวี้นางไม่เอ่ยตอบ ได้แต่นั่งเงียบ นางยังไม่รู้เลยว่าอารมณ์ของตนเองยามนี้เป็นเช่นใด เหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ไม่ยอมร้อง อยากจะโวยวายก็ไม่อยากจะทำ จึงได้แต่นิ่งเงียบไปเสียเฉยๆ
“หากเจ้าไม่บอกว่าเป็นอันใด ข้าจะไปถามหัวหน้าหมอประเดี๋ยวนี้” จ้าวลู่ฉือเริ่มจะมีโทสะ เมื่อหรูอวี้นางเอาแต่นิ่งเงียบ
“ไม่ต้อง อาฉือ ข้า ข้าตั้งครรภ์” นางมองเขา พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
หรูอวี้นางไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน มันทั้งดีใจ ทั้งหวาดกลัว ไม่รู้ว่าการที่นางถูกเลี้ยงมาจากองค์กรที่โหดร้าย จะทำให้นางเลี้ยงเด็กที่จะเกิดมาได้หรือไม่ นางจะแสดงความรักกับเขาเช่นใดดี นางได้กังวลไม่รู้จบ
จ้าวลู่ฉือชะงักนิ่งอยู่กับที่ ยิ่งเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่งามของนาง เขาก็ยิ่งตกตะลึง
“ข้ากลัว” นางเอ่ยบอกเขาเสียงสั่น
“อวี้เออร์” เข้าดึงนางเข้ามาสวมกอด “เจ้ากลัวสิ่งใด มีข้าอยู่เจ้าต้องกลัวเรื่อ
