เขาเงียบ ดวงตาแดงก่ำ สองมือกำแน่น รวมถึงริมฝีปากที่สั่นระริก ก่อนน้ำตาที่เอ่อคลอหน่วยจะไหลรินออกมา แม้ว่าเขาจะหมุนตัวหนีก่อนเพื่อหมายซุกซ่อนความอ่อนแอนั้น แต่เธอก็ทันได้เห็นมัน
“ พี่ขอโทษนะครับน้องเร ขอโทษจริงๆ ”
เสียงทุ้มเอ่ยหนักแน่นก่อนจะเดินลิ่วๆ จากไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เธองุนงงกับอาการของเขาเป็นอย่างมาก
อาชวัชรยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา น้ำตาลูกผู้ชายที่หลวงตาเคยสอนเสมอว่าเกิดเป็นลูกผู้ชายอย่าร้องไห้ให้ใครเห็น ต้องเข้มแข็ง อย่าอ่อนแอ และเขาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีความอดทนมากเหลือเกิน
และหากน้ำตาของคนที่อดทนมากอย่างเขาต้องหลั่งริน นั่นแปลว่ามันเกินจะรับไหว...
ผู้ดีงั้นเหรอ อาชวัชรแค่นยิ้ม คนอย่างเขาก็แค่ได้รับโอกาส หรือจะเรียกอีกอย่างว่าโปรดสัตว์ก็ได้มั้งถึงได้มายืนอยู่ ณ จุดๆ นี้ แม้มันจะเกือบทั้งชีวิต แต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกว่าถูกรวมเป็น ‘ ผู้ดี ’ เข้ากับคนพวกนั้น ยังรู้สึกแปลกแยก ยั
