-5-ทันเวลา
1159 คำ
-5-
ทันเวลา
ผ่านไปประมาณสิบนาทีร่างบางก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้อากาศภายในผับยังหนาวจนเธอต้องยืมเสื้อของทิมมาคลุมเข่าเอาไว้
"รินเป็นอะไรรึเปล่า"
"เปล่าค่ะ"
"แต่พี่ว่าเราอาการไม่ดีเลยนะ ไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำหน่อยไหม หรือว่าอยากกลับบ้านก่อนเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นรินขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะคะเดี๋ยวมา"
"ให้พี่พาไปไหม"
"อ่า ไม่เป็นไรค่ะฝากบอกยัยมินด้วยนะคะถ้ากลับมาที่โต๊ะว่ารินไปเข้าห้องน้ำ"
พรึ่บ!
ทันทีที่ร่างบางลุกขึ้นยืนเตรียมจะก้าวขาเรียวไปยังห้องน้ำ ก็เสียหลักล้มลงทันทีโชคดีที่ทิมเข้ามารับเอาไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นคงล้มลงไปกองกับพื้น
"พี่ว่าให้พี่พาไปดีกว่าสงสัยรินจะแพ้ค็อกเทลแก้วเมื่อกี้แน่ๆ เลย" ทิมพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดที่ให้รินะดื่มค็อกเทลแก้วนั้น
"งั้นรบกวนพี่ทิมด้วยนะคะ"
รินะยอมให้ทิมพยุงพาร่างกายที่ร้อนรุ่มมาที่ห้องน้ำด้วยเหตุสุดวิสัยเพราะตอนนี้ร่างกายเธอเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว
"พี่ทิมรอข้างนอกก็ได้ค่ะ" รินะบอกเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องน้ำหญิง
"ครับ" ทิมรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบรอหญิงสาวกลับออกมาอย่างอารมณ์ดี
หญิงสาวยืนมองใบหน้าแดงก่ำของตัวเองผ่านกระจกด้วยสายตาพร่ามัว มือเรียวเปิดก๊อกน้ำเอาน้ำขึ้นมาลูบหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อคลายความร้อนแต่ก็ช่วยได้เพียงนิดหน่อยเท่านั้น
"เป็นยังไงบ้างดีขึ้นไหม" ทิมรีบเข้าไปถามอาการทันทีที่ร่างบางเดินกลับออกมาจากห้องน้ำ
"ดีขึ้นนิดหน่อยค่ะ เรากลับไปที่โต๊ะกันเถอะค่ะ"
"แต่สีหน้ายังดูไม่ค่อยดีเลยนะ ดื่มน้ำเปล่าก่อนไหมเมื่อกี้พี่ไปซื้อมาให้"
"ขอบคุณนะคะ" มือเรียวหยิบขวดน้ำเปล่ามากระดกดื่มอย่างว่าง่ายทำให้ไม่ทันสังเกตเห็นรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของทิมในแวบแรกก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นห่วงใยในเสี้ยววินาทีถัดมา
ทิมเอื้อมมือไปรับขวดน้ำที่ถูกดื่มไปเกินกว่าครึ่งขวดมาถือไว้ก่อนจะพยุงร่างบางกลับไปที่โต๊ะ
"เดี๋ยวรินขอไปหายัยมินก่อนนะคะ" รินะพูดกับทิมเมื่อยังไม่เห็นมินตรากลับมาที่โต๊ะ
รินะฝืนร่างกายที่ร้อนรุ่มเดินฝ่าฝูงชนที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกไปกับแสงสีเสียงอย่างทุลักทุเลเพื่อตรงไปหามินตราที่กำลังเต้นอยู่กลางฟลอร์อย่างสนุกสนาน
"ยัยมินฉันไม่ไหวแล้วเรากลับกันเถอะ" รินะตะโกนบอกเพื่อนรักแข่งกับเสียงเพลงที่ดังสนั่น
"กำลังสนุกเลยมาเต้นด้วยกันเร็ว" มินตราที่ถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์ครอบงำเหมือนกันจึงไม่สามารถจับใจความที่รินะบอกได้
"มินกลับบ้านกันเถอะ" รินะยังคงพยายามที่จะสื่อสารกับเพื่อนรักอีกครั้ง เพราะหากทิ้งมินตราในสภาพนี้ไว้คนเดียวแล้วหนีกลับก่อนเธอคงจะรู้สึกผิดไม่น้อย
แต่ทว่าคำพูดของหญิงสาวกลับเป็นเพียงลมที่ผ่านหูซ้ายทะลุหูขวาเท่านั้นเพราะมินตรายังคงสนุกสนานกับการเต้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย ในขณะที่รินะเองเริ่มควบคุมอารมณ์ภายในของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่เต็มที
"รินพี่ว่าเรากลับบ้านก่อนเถอะ" ทิมเสนอขึ้นเมื่อรินะเดินกลับมาที่โต๊ะเพียงลำพัง "ส่วนมินไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวพี่ให้แอนพาไปส่งที่ห้องเอง"
รินะชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจกลับไปกับทิมเพราะเธอรู้ว่าหากอยู่นานกว่านี้ร่างกายเธอคงต้านไม่ไหว อีกทั้งทิมยังรับปากแล้วว่าจะให้พี่แอนนี่ไปส่งมินตรา จึงยอมกลับก่อน
ร่างบางถูกพยุงมาที่ลานจอดรถหลังผับด้วยสติที่เลือนรางเต็มทน มือเรียวกำชายเสื้อของทิมเพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยวไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้น แต่ในจังหวะที่ทิมกำลังจะเปิดประตูรถให้ร่างบางเข้าไปก็ถูกขัดจังหวะจากเสียงเรียกทางด้านหลังเสียก่อน
"เดี๋ยว! "
"..." ทิมหันไปมองยังต้นเสียงด้วยสีหน้าหงุดหงิด
"ส่งผู้หญิงมานี่" ชายชุดดำพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ ออกมา
"มึงเป็นใคร อย่าเสือกไม่เข้าเรื่อง อยากได้ก็ไปหาเอาในผับนู่น คนนี้ของกู" ทิมหันหลังกลับตั้งท่าจะเปิดประตูรถอีกครั้ง
"กูไม่ชอบพูดซ้ำ" ชายชุดดำกดน้ำเสียงลงต่ำก่อนจะรีบสาวเท้าเข้ามาปล่อยหมัดหนักๆ ใส่ใบหน้าของทิมจนสลบไปภายในหมัดเดียว
"อื้อ! ปล่อยนะ" ร่างบางพยายามดิ้นขัดขืนเมื่อถูกคนแปลกหน้าอุ้มไปที่รถยนต์คันหรูอีกคันที่จอดเอาไว้ไม่ไกล
ตุบ!
ร่างบางถูกโยนมาในรถอย่างไม่แรงนักก่อนที่ประตูรถจะถูกปิดลง ส่วนชายชุดดำก็เข้าไปนั่งตรงที่นั่งข้างๆ คนขับแทน ร่างบางใช้มือเรียวลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ เพราะเมื่อกี้กระแทกเข้ากับของแข็งบางอย่าง ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นมองหาวัตถุที่เธอชนเข้าเมื่อสักครู่แต่ก็ต้องอึ้งไปเพราะว่ามันเป็นแผงอกคนไม่ใช่วัตถุของแข็งใดๆ ทั้งสิ้น
"ออกรถ" ใบหน้าคมคายเหลือบมองใบหน้าหวานเพียงนิดก่อนจะหันไปออกคำสั่งกับคนขับรถ
"เดี๋ยวก่อน เพื่อนฉันอยู่ข้างในพาเพื่อนฉันไปด้วยสิ" ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้รินะเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่อง
"พวกมึงไม่ได้ยินที่กูสั่ง? " คนตัวโตถามลูกน้องที่นั่งอยู่ด้านหน้าเสียงเรียบเมื่อไม่ยอมขับรถออกไปเสียที
"ไม่เอา ถ้าไม่ไปรับยัยมินกลับด้วยกันฉันก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น! " หญิงสาวพยุงตัวให้ลุกขึ้นนั่งบนเบาะรถก่อนจะใช้นิ้วชี้หน้าคนตรงหน้าอย่างออกคำสั่ง
การกระทำของหญิงสาวไม่เพียงแต่ทำให้คนที่ถูกชี้หน้าอึ้งไปเท่านั้น แต่ยังทำให้ไรอัลกับลูกน้องอีกคนหนึ่งอึ้งไปตามๆ กัน
"มึงลงไปจัดการพาเพื่อนผู้หญิงคนนี้กลับ" คาร์ลอสออกคำสั่งกับไรอัลเพียงสั้นๆ ไรอัลก็เปิดประตูรถลงไปทันที "ออกรถ"
"มินจะตามไปใช่ไหม" หญิงสาวยอมลดนิ้วลงพลางเอ่ยถามมาเฟียหนุ่มตรงหน้าด้วยน้ำเสียงคาดหวัง
"..."
หญิงสาวทำหน้ามุ่ยเมื่อไม่ได้รับคำตอบอะไรกลับมาเลยนอกจากเสียงเครื่องปรับอากาศภายในรถ
- ผู้เขียน
