ทาสรักร้ายนายมาเฟีย

Intro ร่างบางของหญิงตัวเล็กตามสไตล์ของสาวเอเชียใบหน้าหวานได้รูป ผิวพรรณอมชมพูราวกับเด็กน้อยเพราะเอกลักษณ์ที่เฉพาะตัวทำให้ 'รินะ' นักศึกษาฝึกงานลูกครึ่งไทย - ญี่ปุ่นกลายเป็นขวัญใจของหนุ่มๆ ในออฟฟิศไปโดยปริยาย "นี่! มองสาวกันอยู่นั่นแหละแยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว" นีน่าหัวหน้าแผนกสาวเอ็ดหนุ่มๆที่เอาแต่จ้องมองรินะอย่างไม่จริงจังนักเพราะปฏิกิริยาเหล่านี้คนในออฟฟิศเคยเห็นกันจนเคยชินตั้งแต่มีรินะเข้ามาทำงาน "ความป๊อปปูลาร์ของเธอนี่ไม่เคยลดลงเลยนะ" มินตราเพื่อนสาวที่มาฝึกงานจากประเทศไทยด้วยกันเอ่ยแซวเพื่อนรักอย่างรินะเหมือนอย่างเคย "เมื่อไหร่แกจะเลิกแซวฉันสักทีนะยัยมิน" "หาแฟนให้ฉันคนสิ ฉันจะได้เลิกอิจฉาแกสักที" "พอเลย แกก็อีกคนถ้าไม่รีบไปทำงานที่สั่งให้เสร็จ ฉันจะตัดเกรดแกเอฟจริงๆ ด้วย" นีน่าเอ่ยบอกมินตราอย่างเอือมระอา "โห! ...พี่นีน่าอ่า ทำไมไม่เห็นใจดีกับมินเหมือนใจดีกับยัยรินบ้างเลย" มินตราพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อพลางทำสีหน้ากระเง้ากระงอดไปด้วย "ก็หัดทำตัวให้น่ารักว่านอนสอนง่ายเหมือนหนูรินเขาหน่อยสิทำตัวอย่างกับม้าดีดกะโหลก ถ้านี่หนูรินไม่บอกว่าแกเป็นเพื่อนสนิทหนูรินฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลย" นีน่าพูดพลางจัดเอกสารบนโต๊ะไปด้วย โดยไม่สนใจอาการกระเง้ากระงอดของมินตราเลย "พี่นีน่าอะจำไว้เลยนะ มินงอนพี่จริงๆ ด้วย" มินตรากระทืบเท้าเบาๆ ราวกับเด็กน้อยก่อนจะหันกลับไปจัดการงานของตัวเองบนโต๊ะอีกครั้ง ภาพที่เห็นกลายเป็นภาพที่คุ้นตาของเธอกับคนในออฟฟิศไปแล้วทั้งภาพผู้ชายแผนกอื่นที่ชอบมาแอบมองเธออยู่บ่อยๆ รวมทั้งการทะเลาะกันของนีน่ากับมินตรา "เดี๋ยวรินเอาเอกสารไปถ่ายก่อนนะคะ" "จ้ะ" รินะเอ่ยบอกกับนีน่าก่อนจะถือแฟ้มเอกสารตรงไปยังห้องถ่ายเอกสาร ห้องถ่ายเอกสาร "เอ๊ะ ทำไมไม่ติดนะ" หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเองขณะก้มมองปลั๊กเสียบเครื่องถ่ายเอกสารไปด้วยว่าหลุดหรือเปล่าถึงไม่มีไฟอะไรขึ้นเลย "รินะมาทำอะไรที่ห้องนี้" พนักงานสาวคนหนึ่งเอ่ยถาม "พอดีรินจะเอาเอกสารมาถ่ายค่ะ แต่เครื่องดันเปิดไม่ติด" หญิงสาวตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "อ้าวไม่มีคนบอกเหรอว่าเครื่องถ่ายเอกสารพังกว่าของใหม่จะมาต้องรออีกอาทิตย์หนึ่งแน่ะ" "เหรอคะ แล้วเราจะเอาเอกสารไปถ่ายที่ไหนได้บ้างคะ" "พี่ไม่แน่ใจนะ แต่ได้ยินมาว่าต้องขึ้นไปถ่ายที่ชั้นผู้บริหารน่ะจนกว่าเครื่องใหม่จะมา" "อ๋อค่ะ" "งั้นพี่ไปก่อนนะ" "ขอบคุณมากนะคะ" รินะกล่าวขอบคุณอย่างมีมารยาทก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารเพื่อไปยังห้องถ่ายเอกสารชั้นบน ร่างบางแอบจับแฟ้มในมือแน่นอย่างลืมตัวเพราะตั้งแต่มาฝึกงานที่นี่เธอไม่เคยขึ้นมาที่ชั้นผู้บริหารเลย ชวนย้อนไปถึงตอนที่นีน่าเล่าให้ฟังว่าชั้นผู้บริหารเป็นเขตหวงห้ามถ้าไม่มีความจำเป็นจริงๆ ห้ามขึ้นไปเด็ดขาด เพราะผู้บริหารที่นี่เป็นคนรักความเป็นส่วนตัว "จะไปไหน" บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าหน้าลิฟต์เอ่ยถามทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก "เอ่อ มาถ่ายเอกสารค่ะ" หญิงสาวยื่นแฟ้มในมือให้ผู้ชายชุดดำดูอย่างลนๆ ราวกับคนทำผิด "ห้องถ่ายเอกสารมีทุกชั้นเธอจะขึ้นมาชั้นผู้บริหารทำไม" "พอดีว่าแผนกฉันเครื่องถ่ายเอกสารเสียค่ะ และฉันก็เป็นเด็กใหม่เลยไม่รู้เรื่องเท่าไหร่" "ชั้นสามมีห้องถ่ายเอกสารเธอไปถ่ายที่นั่นดีกว่า" "ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ" "เดี๋ยว! " เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้หญิงสาวและบอดี้การ์ดทั้งสองคนต้องหันไปมองยังต้นเสียงอย่างเลี่ยงไม่ได้ "เชิญครับ" บอดี้การ์ดทั้งสองคนรีบก้มหัวให้กับเจ้าของเสียงทันทีที่เดินมาถึงลิฟต์ การกระทำของบอดี้การ์ดทั้งสองคนทำให้ร่างบางเลือกที่จะถอยห่างออกมาจากประตูลิฟต์เพื่อให้ผู้ชายหน้าตาคมคายนั้นเข้าไปก่อน และเธอจะรอไปลิฟต์ตัวอื่นแทน "เข้ามา" "คะ? " "จะลงไปข้างล่างก็เข้ามา" น้ำเสียงเชิงบังคับทำให้สองเท้าเรียวก้าวเข้าไปในลิฟต์อัตโนมัติ ร่างบางแทบจะกลั้นหายใจตลอดลิฟต์ลงเพราะภายในลิฟต์มีผู้ชายหน้าตาคมคายที่ดูเหมือนจะมีตำแหน่งใหญ่โต กับบอดี้การ์ดอีกหนึ่งคนภายในลิฟต์เงียบมากจนเธอเผลอมองเสี้ยวใบหน้าคมคายด้วยแววตาหลงใหลอย่างไม่รู้ตัว