คุณพี่เลี้ยง
1293 คำ
ตอนที่ 5
คุณพี่เลี้ยง
“คือคุณหมอถึงกับต้องตามหนูมาถึงบ้านเลยเหรอคะ? หนูบอกแล้วไงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นหนูจะไม่บอกใคร”
น้ำผึ้ง เอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงสั่นระริก หลังจากที่น้องชายปลีกตัวขึ้นไปอาบน้ำดูบอลด้านบน ส่วนแม่ออกไปห้องเล็กที่เก็บผลไม้ด้านข้างเพื่อเตรียมผลไม้สำหรับขายในวันพรุ่งนี้ ตอนนี้จึงเหลือเธออยู่กับ หมอปีศาจ เพียงลำพัง
“จะส่งเสียงดังอะไรขนาดนั้น?”
เสียงเขาเรียบเอื่อยเฉื่อยคล้ายไม่ทุกข์ร้อนกับอากัปกริยาร้อนรนของเธอแม้เพียงนิด น้ำผึ้งสังเกตว่าวันนี้คุณหมออยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตไหมสีขาวสะอาดที่พับแขนไปจนถึงข้อศอก เผยให้เห็นแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนและมีรอยสักรูปร่างประหลาดโผล่ออกมาเล็กน้อย
ท่าทีของเขาดูสบายๆต่างจากสองครั้งแรกที่เธอได้เจอ
“คือหนูรู้สึกเหมือนตัวเองโดนคุกคาม”
ก็เขาบุกมาถึงบ้าน มาคุยกับ บัวผัน แม่ของเธอและเหมือนจะรู้ความเป็นอยู่ของเธอเป็นอย่างดี จะไม่ให้เธอรู้สึกหวาดระแวงได้เช่นไร และเหมือนคุณหมอรูปหล่อจะล่วงรู้ความคิดของเธอ
“คุณยังเข้านอกออกในบ้านผมได้อย่างอิสระ คุยกับแม่และลูกของผมตั้งหลายครั้ง ผมไม่เห็นจะว่าอะไรคุณเลย”
ดวงตาคู่สีนิลของ นกุล หรี่แคบลง พินิจมองไรเดอร์สาวที่วันนี้อยู่ในชุดเดรสเรียบร้อย ผมดำขลับยาวสลวยที่เคยรวบไว้เหมือนถูกครั้งถูกปล่อยสยายล้อมกรอบหน้ารูปไข่จิ้มลิ้มและแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางโทนสีส้มอ่อนๆดูน่ามอง
“ก็นั่นหนูไปส่งของ แล้ว..”
หญิงสาวชะงัก เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องมองไม่วางตา
“แต่งตัวแบบนี้ ไปสมัครงานมา?”
“ใช่ค่ะ”
ในเมื่อเขารู้ข้อมูลเธอขนาดนี้ เรื่องแค่นี้ไม่เห็นจะต้องปิดบังอะไร อีกอย่างเขาจะได้รู้ว่าเธอวุ่นวายกับชีวิตของตัวเองมากแค่ไหน คงจะไม่มีเวลามาใส่ใจอะไรกับขีวิตของเขาขนาดนั้น
“งั้นดีเลย ผมจะมาชวนคุณไปทำงานด้วย”
ว่าไงนะ!
น้ำผึ้ง อึ้งไปพักใหญ่คล้ายไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด
คุณหมอมาเฟีย เจ้าของโรงพยาบาลเอ็กซ์วันจะชวนเธอไปทำงานด้วย และลงทุนมาหาเธอถึงบ้านด้วยตัวเอง ไม่ใช่ว่าเพราะเห็นว่าเธอทราบเรื่องของเขาในคืนนั้นแล้วจะชวนเธอไปเข้าร่วมขบวนการหมอเถื่อนกับเขาหรอกนะ
แค่คิดน้ำผึ้งก็รู้สึกขนลุกไปทั่วตัว
“มะ ไม่ดีกว่าค่ะคือหนูจบด้านบริหารการจัดการมา หนูอยากทำงานบริษัทธรรมดา ไม่ได้อยากทำงานในโรงพยาบาล คือหนูเป็นกลัวเลือดและกลัวผีมากๆค่ะ”
เรื่องอะไรจะไปทำงานกับเขา
นี่คือคนที่เธอควรจะต้องถอยให้ห่างมากที่สุด
“ผมไม่ได้จะให้ไปทำที่โรงพยาบาล”
นกุล เหยียดกายลุกขึ้นก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้เธอ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเขาถึงเริ่มอยากจะรู้จักผู้หญิงคนนี้ ด้วยความสงสัยในใจว่าเหตุใดบุตรสาวแฝดทั้งคู่ถึงได้ถูกชะตากับเธอ และเขาอยากหาคำตอบนั้นให้กระจ่างในใจ
“ไม่ให้ทำที่โรงพยาบาล?”
คิ้วเรียวสวยของหญิงสาวขมวดย่นเข้าหากัน ก่อนจะถอยห่างออกจากเขาก้าวหนึ่ง เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินมาใกล้ แม้คนตรงหน้าจะหล่อเหลาราวเทพบุตร ทั้งดูสะอาดสะอ้านเป็นผู้ดีทุก ระเบียดนิ้ว ทว่าเขาดูเย็นชาและแฝงความน่ากลัวบางอย่างที่ทำให้เธอไม่อยากจะอยู่ใกล้
“ผมอยากจ้างคุณ มาเป็นพี่เลี้ยงของพลอยสวยกับพลอยใส ลูกสาวฝาแฝดของผม”
พี่เลี้ยงเด็ก!!
ยิ่งกว่าทำงานในโรงพยาบาลอีก
ให้ทำงานในบ้านของหมอเถื่อนสุดอันตราย และยังให้เป็นพี่เลี้ยงลูกของเขาอีก ถึงเด็กแฝดสองคนนั้นจะน่ารักแค่ไหนก็ตาม แต่เมื่อเธอรู้ว่าเป็นลูกของคุณหมอผู้นี้แล้ว น้ำผึ้งก็ไม่กล้าที่จะไปส่งของที่บ้านหลังนั้นอีกต่อไป
“คือหนูไม่เคยทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็ก หนูไม่มีประสบการณ์ทางด้านนี้เลย และหนูเป็นคนใจร้อนนิสัยไม่ดี ขี้เกียจ ขี้เซา แถมยังมีความอดทนต่ำมากๆ หนูคงไม่เหมาะที่จะเป็นพี่เลี้ยงลูกของคุณหมอหรอกค่ะ”
เอาซิ!! เธอพรีเซ้นต์ความแย่ของตัวเองขนาดนี้
ถ้ายังอยากจะให้เธอเข้าร่วมทีมหมอเถื่อนด้วยละก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว
“อืม”
ใบหน้าหล่อเหลาของคุณหมอเรียบเฉยกว่าเดิม
“อีกอย่างหนูไม่มีทักษะอะไรเลยค่ะ ถ้าคุณหมอสืบชีวิตหนูมาคงพอทราบว่าหนูเรียนไม่เก่งเลยแค่สอบผ่านคาบเส้นเท่านั้น ไม่ได้เกียรตินิยมหรือรางวัลอะไรเหมือนคนอื่นเขา คุณหมอหาคนอื่นดีกว่าค่ะ"
ถึงจะแสร้งตีหน้าเศร้า แต่เธอไม่ได้โกหกเขาเสียหน่อย
ที่พูดไปล้วนเป็นความจริงทั้งหมด
“ผมไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอก ผมมีครูสอนพิเศษแต่ละวิชาให้ลูกอยู่แล้ว ผมแค่ต้องการคนที่จะมาดูแลพูดคุยและทำให้ลูกของผมมีรอยยิ้มและมีความสุขแค่นั้น”
ให้มีรอยยิ้มงั้นเหรอ?
ทำไมน้ำเสียงของเขาฟังดูเศร้าสร้อยพิกล
“ตะ ..แต่หนู”
“คุณมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอ?”
ชายหนุ่มขยับเข้ามาชิด อุ้งมือหนาจับยังไหล่ลาดของเธอ และน้ำผึ้งก็ตระหนักได้ว่าแผ่นหลังของเธอได้ชิดเข้ากับผนังห้อง โดยไม่มีทางขยับเขยื้อนไปไหนได้
หัวใจเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ
ด้วยถ้อยคำของเขาคล้ายจะข่มขู่เธออยู่ในที
“คุณหมอหมายความไง?”
แค่ฝ่ามือหนาที่ทาบทับไหล่บางผ่านอาภรณ์ที่สวมใส่ น้ำผึ้ง ก็รู้สึกราวกับว่าผิวบริเวณนั้นถูกนาบไว้ด้วยไฟ ยิ่งลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดรวยริน ยามใบหน้าหล่อสะอาดโน้มลงมาใกล้ ก็เหมือนคนตรงหน้ากำลังร่ายมนต์สะกดจิตเธอไว้
“ลืมแล้วหรือไง ว่าคุณติดหนี้บุญคุณอะไรผมอยู่? จำไม่ได้เหรอคืนนั้น ที่ผมไว้ชีวิตคุณและยอมปล่อยคุณมา”
เขาคือ หมอปีศาจ จริงแท้อย่างไม่ต้องสงสัย
และนี่เขากำลังจะมาตามเอาชีวิตเธอ
“หนูบอกแล้วไงว่าหนูจะไม่วุ่นวาย”
เธอเบี่ยงสายตาหลบเขา เมื่อร่างหนาเบียดชิดจนเธอได้กลิ่นน้ำหอมสะอาดกับตัวเขา น่าจะเป็น Montblanc Explorer กลิ่นผสมผสานแบบที่เธอชอบ ทว่าเมื่อมาอยู่บนเรือนกายแน่นเครียดของคุณหมอ ทำไมมันหอมมีเสน่ห์ประหลาด
ไม่ได้ๆๆ เธอจะเคลิบเคลิ้มเล่ห์กลปีศาจไม่ได้เด็ดขาด
นกุล หลุบตาลงต่ำมองคนตัวเล็กที่สูงแค่หน้าอกของตนที่เริ่มจะตัวสั่นระริก ไม่ต่างจากคืนนั้นที่ฮิพผับแต่แววตาสุกสกาวของเธอกลับดึงดูดเขาให้อยากจะค้นหา แม้ในตอนที่เจอเธออีกครั้งตอนอยู่ที่บ้านกับลูกสาวฝาแฝดทั้งสองคน
และในตอนนี้
ดูแล้วก็ไม่ต่างจากกระต่ายตัวน้อยขนฟูที่อยากจะรับรู้ความเป็นไปของสิ่งที่เห็นอย่างกล้าๆกลัวๆ
นั่นคือข้อดี เพราะลูกสาวแฝดของเขาชอบกระต่ายมาก
เขาเองก็เช่นกัน
“ผมแค่มาบอกไว้ ทางเลือกของคุณคือตอบรับเท่านั้น”
เพราะไม่ว่าจะอย่างไร เธอก็ต้องเป็นพี่เลี้ยงให้ลูกสาวแฝดของเขาเท่านั้น โดยเธอไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธแม้แต่นิดเดียว
***************
- ผู้เขียน
