“นะ…นายมาทำอะไรที่นี่อะ ไหนบอกไปทำงานไง” พิงค์พูดน้ำเสียงตะกุกตะกัก พร้อมกับมองหน้าของครามด้วยแววตาที่หวาดระแวง
“ก็นี่ไงมาทำงาน นี่มันที่ทำงานของผัวนะจ๊ะเมีย”
“วะ ว่าไงนะ ที่นี่นายเป็นเจ้าของเหรอ?”
“ถูกต้องครับ” ใบหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้มร้ายบนใบหน้า ก่อนจะย่างกรายเข้าหาคนตรงหน้าราวกับกำลังคุกคาม
“หนีมาเที่ยวแบบนี้ได้ยังไงหืม..”
“ฉะ ฉันแค่ออกมาเจอเพื่อนน่ะ”
“แล้วเธอออกมาแบบนี้ ไอ้คนที่ฉันสั่งให้เฝ้าเธอมันรู้เรื่องหรือเปล่า รู้ไหมว่าถ้าพวกมันดูแลเธอไม่ดีมันจะเจอกับอะไร”
“อะไร…”
“พวกมันจะต้องถูกลงโทษ ข้อหาที่ดูแลเธอไม่ดีปล่อยให้เธอหนีออกมาข้างนอกได้”
“ฉะ ฉันขอโทษ อย่าทำอะไรพวกพี่เค้าเลยนะพวกเค้าไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย” เธอก้มหน้าต่ำลงอย่างรู้สึกผิด
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องถูกลงโทษคนเดียวน่ะสิ”
“….” พิงค์ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะหันไปสบตากับมาเฟียหนุ่มแล้วฝืนยิ้มให้กับเขา “ก็ได้ ฉันย
