เวลาต่อมา
“เป็นยังไง เจอบ้างมั้ย” ครามเอ่ยถามลูกน้องที่เขาสั่งให้ออกไปตามหาพิงค์ตามโรงพยาบาลต่าง ๆ
“ไม่เจอเลยครับ ทางโรงพยาบาลบอกว่าข้อมูลของคนไข้เป็นความลับต้องปิดครับบอกใครไม่ได้ แต่ผมก็บอกชื่อคุณพิงค์แล้วนะครับ ไม่มีชื่อคุณพิงค์รักษาตัวอยู่เลย”
“ไอ้คิงส์มันน่าจะเปลี่ยนชื่อเธอ พวกมึงเลยตามหาไม่ได้”
“แล้วเราเอายังไงกันต่อดีครับนาย”
“พวกมึงออกไปก่อน”
“ครับ”
“….” หลังจากที่ลูกน้องเดินออกจากห้องไป ครามก็ทรุดตัวนั่งลงตรงมุมห้องอย่างหมดแรงและหมดหวัง ถ้าพวกมันต้องการให้เขาออกไปจริงป่านนี้มันคงจะส่งข่าวมาแล้ว แต่นี่ไม่มีข่าวคราวของพิงค์เลยเหมือนมันต้องการจะเอาหัวใจของเขาไปย่ำยี ให้เขาเจ็บปวดทรมานอยู่แบบนี้
“ฮึกฉันขอโทษ ขอโทษที่ดูแลเธอไม่ได้ ขอโทษที่ไม่ทำตามสัญญา ฉันผิดเองที่ทำให้เธอเข้าใจผิด พิงค์….” ครามทึ้งผมของตัวเองอย่างแรง พร้อมกับสายธารน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างพรั่งพรู “ฉันคิดถึงเธอ ฉ
