ตัดมาที่พิงค์
เดือนถัดมา
“อือ….” ร่างบางขยับศีรษะไปมาเมื่อรู้สึกตัวตื่น กลิ่นยาจากโรงพยาบาลคละคลุ้งไปทั่วจมูกของเธอบรรยากาศภายในห้องเย็นเฉียบ “อืมม…”
“คนไข้! หมอคะหมอคนไข้ฟื้นแล้วค่ะ” พยาบาลพิเศษที่คอยดูแลรีบกดออดเรียกหมอทันที
ไม่นานหมอก็รีบวิ่งกระตือรือร้นเข้ามาในห้องพักฟื้นที่ิพิงค์พักอยู่
“คนไข้ครับคนไข้ได้ยินเสียงหมอมั้ยครับ”
“อืม…พวกคุณเป็นใคร แล้วฉันอยู่ที่ไหน?” พิงค์กรอกตามองไปรอบ ๆ ที่นอนอยู่ แสงไฟมันแยงเข้ามาในตาจนเธอแทบจะลืมตาไม่ขึ้น มีคนสวมชุดกราวน์สีขาวยืนล้อมรอบเธออยู่เต็มไปหมด
“คนไข้มีอาการเป็นยังไงบ้างครับ ยังเจ็บแผลหรือปวดหัวหรือเปล่า”
“ฉันมึนหัวอืม…”
“คนไข้อาจจะมีอาการข้างเคียงจากยาน่ะครับ เลยทำให้มึนหัว”
“พวกคุณเป็นใคร แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเกิดอะไรขึ้น?” พิงค์ถามอย่างงง ๆ เพราะเธอจำอะไรไม่ได้เลย
“….” หมอและพยาบาลมองหน้ากันพร้อมกับทำสีหน้าที่วิตกกัง
