เช้าวันต่อมา
“อื้อซูซูอย่ากวนสิ” มือเล็กปัดป่ายแมวตัวน้อยให้ออกห่างจากตัว เมื่อมันกำลังรบกวนเวลานอนของเธอ แต่มันกลับไม่เชื่อฟังมาคลอเคลียตามซอกคอของเธอราวกับว่าไม่ได้เจอกันมานาน
“อื้ออซูซู”
“ฉันเอง” เสียงเข้มดังขึ้นมา ทำให้พิงค์ต้องปรือตามอง สิ่งที่กำลังคลอเคลียซอกคอของเธออยู่ไม่ใช่ซูซู แต่เป็นครามต่างหากล่ะ
“นายมากวนฉันทำไมเนี่ย!” เธอพูดอย่างหงุดหงิด
“ฉันไม่ได้มากวนสักหน่อย แค่จะมาปลุกให้เธอตื่นแค่นั้นเอง”
“ฉันยังง่วงอยู่เลยอะ นอนต่อได้ป่ะ” เธอพลิกตัวหนีไป
“ไม่ได้ ลุกได้แล้วนะสายแล้ว ไหนบอกว่าวันนี้จะลงโทษฉันไง” ครามโน้มตัวไปหาเธอ พร้อมกับพรมจูบตามแขนเล็กอย่างหลงใหล
“อือ แต่ง่วงมากกว่าอะ”
“ถ้าเธอไม่ลุก ฉันจะถือว่าสิ่งที่เราพูดกันเมื่อวานเป็นโมฆะนะ”
พรึบ!
ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น
“ไม่ได้! ยกเลิกไม่ได้” เธอพูดอย่างจริงจัง
“งั้นก็ลุก จะได้ไปกินข้าวกัน”
“อื้อ
