เช้าวันต่อมา
พิงค์ตื่นแต่เช้าออกมาเดินเล่นที่ริมชายหาดปล่อยให้ครามนอนอยู่กับซูซู คงจะยังไม่ตื่นนี่ง่ายหรอกเมื่อคืนเมาหนักซะขนาดนั้น
“เจอกันอีกแล้วนะครับคุณพิงค์” หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียก ก็เจอกับผู้ชายคนเมื่อวานที่เข้ามาทักทายเธอ
“คุณอีกแล้วเหรอ?”
“โอ้โห…” ชายหนุ่มถึงกับหน้าเสียไปเลย เมื่อคำตอบของพิงค์ไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิดเอาไว้ “นี่เหรอครับคำทักทาย”
“คุณมีอะไร?”
“เปล่าครับไม่มีอะไร ผมออกมาเจอคุณเดินเล่นอยู่พอดีก็เลยเข้ามาทักทายตามประสาคนรู้จักกัน”
“….” พิงค์ถอนหายใจใส่ก่อนจะเบือนหน้าหนีไป “ฉันว่าเราไม่ควรเจอกัน”
“ทำไม? กลัวว่าไอ้ครามจะเข้าใจผิดเหรอ”
“ฉันไม่ได้กลัวใครเข้าใจผิดอะไรทั้งนั้น แต่ฉันไม่อยากเจอหน้าคุณเข้าใจตรงกันนะ ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ”
“….” ชายหนุ่มยืนเหยียดยิ้มมองแผ่นหลังของพิงค์ที่กำลังเดินหนีไป “พอดีว่าฉันเป็นคนที่ชอบแย่งซะด้วยสิ ยิ่งเป็นของรักของไอ้ครามฉันยิ่งอยาก
