บำเรอลับ 2 | แอบรัก
1612 คำ
ไพลินหันไปมองนาฬิกาติดผนังเกือบทุกนาที เพราะใกล้จะถึงเวลาที่นัดกับศรันย์เอาไว้แล้ว แต่คุณหญิงกับคุณหนูยังคงกลั่นแกล้งให้เธอทำนู้นทำนี่ไม่หยุดสักที ไพลินจึงตัดสินใจเดินมาหาคุณหญิงเพื่อจะบอกว่าเธอทำงานในครัวเสร็จแล้ว
“คุณท่านคะ ลินทำงานในครัวเสร็จแล้วค่ะ”
ไพลินก้มหน้าพูดออกไปไม่กล้าสบตากับทั้งสามคนที่นั่งทานอาหารอยู่ เห็นอย่างนั้นก็อดนึกถึงประมุขคนเก่าของบ้านที่เอ็นดูและเลี้ยงดูเธอคงเหมือนลูกแท้ๆ ไม่ได้ หากท่านยังอยู่ตรงนี้ ท่านคงจะเรียกเธอไปนั่งร่วมโต๊ะด้วย และสั่งแม่ครัวทำของโปรดของเธอมาให้
“เสร็จแล้วก็ไปสิ จะเสนอหน้าอยู่ทำไม” คุณหญิงวรมลตะคอกออกไปเสียงดัง
“หรือว่าอยากนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเรา”
ตามมาด้วยเสียงของลูกสาวอย่างวนิดาที่กำลังเหยียดยิ้มมองไพลินด้วยสายตาที่ชิงชังอย่างเห็นได้ชัด
ส่วนวรานนท์ลูกชายคนโตของบ้านก็ได้แต่นั่งดูสถานการณ์อยู่เงียบๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ถึงแม้ในใจจะอยากให้เธอมานั่งร่วมโต๊ะด้วยก็ตาม แต่คงไม่ดีแน่ถ้าจะพูดออกไป สิ่งที่เขาพูดอาจจะทำให้น้องสาวกับแม่ของเขากลั่นแกล้งเธอมากกว่าเดิม
“เปล่าค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
ไพลินตอบไปเสียงเบาก่อนจะเดินออกมายังห้องนอนของตัวเอง มือเรียวเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าชุดสวยใส่กระเป๋าสะพายแล้วเดินออกจากห้องด้วยท่าทางเร่งรีบ
Rrrrrr
แต่ยังไม่ทันถึงหน้าบ้าน เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นมา ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร
“กำลังออกไป” ไพลินตอบออกไปโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายได้ถาม
(คร๊าบบบบ นึกว่าจะไม่ไปซะแล้ว) ศรันย์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงยียวน สักพักไพลินก็วิ่งออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ
“ไปกันเถอะ ขอโทษที่ออกมาช้า” ไพลินรีบเอ่ยขอโทษ เพราะครั้งนี้เธอปล่อยให้ศรันย์รอนานจริงๆ
“ถ้ามาช้ากว่านี้ เข้าไปตามถึงข้างในจริงๆ ด้วย” ศรันย์พูดทีเล่นทีจริงก่อนที่ทำหน้าที่พลขับพาเพื่อนรักไปยังร้านที่เธอทำงานอยู่
…
#CLUB
“ขอบใจนะที่มาส่ง ไว้ร้องเพลงเสร็จจะเลี้ยงขนม” ไพลินบอกเพื่อนรักด้วยสายตาเอ็นดูพลางตบไหล่เบาๆ ก่อนจะวิ่งเข้าไปที่หลังร้าน
“โตป่านนี้แล้ว ใครเขาอยากกินขนมวะ”
ศรันย์ได้แต่ยิ้มตามหลังของไพลินด้วยสายตาเอ็นดู และสงสารในเวลาเดียวกัน เขาไม่อยากให้เธอต้องลำบากร้องเพลงกลางคืนแบบนี้เลย แต่เธอก็ยังดื้อไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใคร
…
เสียงเพลงดังกระหึ่มขึ้นทันทีเมื่อนักร้องสาวประจำผับมาถึง ร่างสวยขึ้นโชว์ลีลาการร้องการเต้นจนสนุกสุดเหวี่ยง และได้ทริปจากลูกค้ามามากมาย แล้วส่วนมากก็จะเป็นพวกผู้ชายที่หลงใหลในตัวเธอ
“วันนี้ได้เงินเยอะเลยนะกินอะไรดี” ไพลินหันไปถามศรันย์ขณะที่เดินมาขึ้นรถหลังจากร้องเพลงเสร็จ
“อยากกินอาหารฝีมือเธอได้ป่ะ?” ศรันย์หันมาถามด้วยท่าทางทะเล้น หากแต่เป็นข้ออ้างที่อยากอยู่กับเธอเท่านั้น
“ได้ดิ แต่วันนี้คงไม่ได้แล้ว”
ไพลินตอบไปตามตรง ตอนนี้จะเที่ยงคืนแล้ว คงจะไปทำอาหารที่คอนโดของศรันย์เหมือนที่เคยไปไม่ได้แล้ว
“พรุ่งนี้ก็ได้”
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้างขึ้นมาทันที เมื่อคนที่รักจะไปที่คอนโดตัวเอง บางทีเขาอาจจะใช้โอกาสนี้ สารภาพรักกับเธอก็ได้
“โอเค พรุ่งนี้ฉันจะโทรชวนริสาด้วย”
คำตอบของไพลินทำเอาศรันย์หุบยิ้มทันที โทรชวนริสาอีกแล้ว แบบนี้เขาก็ไม่มีโอกาสบอกความในใจกับเธอน่ะสิ ศรันย์ได้แต่ถอนหายใจแล้วขับรถออกมาส่งเธอเช่นเคย
“ขอบใจนะ พรุ่งนี้เจอกัน” ไพลินบอกเพื่อนรักก่อนจะปิดประตูลงจากรถคันหรู
“ถ้าอยากขอบคุณจริงๆ พรุ่งนี้ช่วยทำรายงานให้จะดีกว่า”
“โอเค ได้อยู่แล้ว”
“แล้วเจอกัน พร้อมเมื่อไหร่ก็โทรมาละกัน”
ไพลินยืนมองจนรถของศรันย์ลับสายตาไป ค่อยหันหลังเดินกลับเข้ามาในบ้าน เธอค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างระมัดระวังเพราะตอนนี้บ้านหลังใหญ่ปิดไฟหมดแล้ว แต่ก็พอจะมีแสงไฟสลัวๆ จากห้องของคุณชายที่ส่องลงมาพอให้เห็นทาง
ตึกตัก! ตึกตัก!
หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวเมื่อนึกถึงชายที่เธอแอบรักมาตลอด เขาคือหนึ่งเหตุผลที่เธอยังอยู่ที่นี่
ไพลินเลิกมองแล้วเดินไปยังห้องพักของเธอ เธอรู้ตัวดีว่าเธอกับเขาต่างกันราวฟ้ากับเหว แล้วคุณหญิงวรมลแม่ของเขายังเกลียดเธอราวกับไส้เดือนกิ้งกือ ท่านไม่มีทางยอมรับคนที่ไม่มีอะไรอย่างเธอแน่ๆ
ร่างบางหันหลังเดินไปยังห้องพักของตัวเองโดยที่ไม่รู้ว่ามีใครบางคนแอบมองอยู่เช่นกัน
….
- เช้าวันต่อมา -
ไพลินตื่นแต่เช้ามาทำงานบ้านช่วยแม่บ้าน แล้วตั้งโต๊ะอาหารตามปกติก่อนที่คุณหญิงจะลงมา พอตั้งโต๊ะเสร็จไพลินก็กลับเข้าไปในห้องครัว เพื่อที่จะไปทานข้าวกับกลุ่มแม่บ้าน
“ป้าคะ วันนี้ลินจะออกไปทำรายงานกับเพื่อนนะคะ” ไพลินบอกป้าอิ่ม แม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่ และเป็นคนที่คอยดูแลและให้คำปรึกษาเธอมาโดยตลอด
“จะไปตอนไหนล่ะ?” ป้าอิ่มถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและเอ็นดูในความขยันและสู้ชีวิตของเด็กสาว
“ทำงานบ้านช่วยป้าเสร็จก่อนถึงจะไปค่ะ” ไพลินตอบไปพร้อมตักข้าวใส่จาน
“ถ้าจะไปก็ไปบอกคุณหญิงด้วยล่ะ” ป้าอิ่มบอกไปด้วยความเป็นห่วง เพราะใครๆ ก็รู้ว่าคุณหญิงไม่ชอบไพลิน
หลังจากทานข้าวเสร็จไพลินก็ช่วยป้าอิ่มเก็บโต๊ะอาหาร เสร็จแล้วก็เดินมาหาคุณหญิงที่ห้องรับแขก
“คุณท่านคะ วันนี้ลินขอไปทำรายงานกับเพื่อนนะคะ” ไพลินก้มหน้าพูดออกไปตามมารยาท
“จะไปทำรายงานหรือจะออกไปกับผู้ชายกันแน่ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเมื่อคืนแกไปทำอะไรมา” คุณหญิงพูดออกไปด้วยสายตาชิงชัง เพียงเพราะคิดว่าไพลินคือลูกของสามีกับชู้
“ลินแค่ออกไปทำงานค่ะ” ไพลินตอบไปตามตรง
“ทำงานอย่างนั้นหรอ ทำงานอะไรถึงกลับมาดึกๆ ดื่นๆ อย่าให้รู้นะว่าแกไปทำอย่างที่คนอื่นเขาพูด ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันเฉดหัวแกออกจากบ้านแน่!”
ไพลินก้มหน้ารับฟัง ไม่พูดไม่เถียงอะไร เพราะพูดไปก็มีแต่จะทำให้เรื่องเลวร้ายขึ้น
หลังจากแจ้งคุณหญิงแล้วไพลินก็เดินกลับมาที่ห้องพัก เก็บกระเป๋าเตรียมตัวไปทำรายงาน ถึงแม้จะโดนคุณหญิงบ่นก็ตาม เธอชินกับสถานการณ์แบบนี้ไปนานแล้ว
ขณะที่เดินออกมาไพลินก็กดโทรออกหาศรันย์ แต่ก็ต้องหยุดเดินเมื่อมีร่างสูงยืนอยู่ตรงทางเดินพอดี ตากลมโตมองคุณชายของบ้านด้วยความสงสัย ทำไมเขาถึงได้มายืนอยู่ตรงนี้ ทางนี้ไม่ใช่ทางที่คนอย่างเขาจะมาเดินเล่น
“เอ่อ… ลินขอทางหน่อยค่ะ” ไพลินตัดสินใจพูดออกไปด้วยท่าทางเลิกลั่ก ใบหน้าสวยหันมองซ้ายขวาราวกับคนทำผิด ในใจของเธอหวั่นกลัวหากคุณหญิงมาเห็นเข้า คราวนี้คงจะโดนไล่ออกจากบ้านแน่ๆ เพราะท่านสั่งกำชับเด็ดขาดไม่ให้เธอเข้าใกล้ลูกชายของท่าน
“จะไปไหน?” ประโยคแรกในรอบหลายสัปดาห์ที่เขาพูดกับเธอจนไพลินถึงกับมองใบหน้าหล่อด้วยความสงสัย หัวใจของเธอเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะในตอนที่สบตากัน เวลาได้มองทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างซ่อนอยู่ในดวงตาคู่คม
“ไปทำรายงานกับเพื่อนค่ะ” ไพลินตอบไปแล้วรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ไม่มีคำถามใดๆ ให้หายสงสัย เขายอมหลีกทางให้เธอไปอย่างง่ายดาย
พอเดินมาถึงหน้าบ้านไพลินก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เธอโทรหาศรันย์ แต่ลืมคุยเพราะมัวแต่สนใจคนที่ยืนขวางทางเธออยู่
แต่ไม่ทันได้โทรหาอีกรอบ รถคันหรูก็แล่นเข้ามาจอดตรงหน้าเธอพอดี
“เมื่อกี้คุยกับใคร?” ศรันย์ถามขึ้นมาขณะที่อีกคนขึ้นมานั่งในที่ประจำ
“คุณนนท์” ไพลินตอบไปตามตรง หัวใจเต้นแรงขึ้นมาแปลกๆ เมื่อนึกถึงสายตาคู่คมที่เหมือนจะมีบางอย่างซ่อนอยู่ ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“พี่ชายนิดาหน่ะหรอ”
“ใช่”
“เขาไม่ชอบเธอเหมือนกันหรอ”
“เปล่า เขาแค่ถามเฉยๆ ไปกันเถอะป่านนี้ริสาบ่นแล้ว” ไพลินรีบตัดบทพูดนอกเรื่องไป เพราะกลัวเพื่อนจะสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอเมื่อพูดถึงคนที่เธอแอบรัก
- ผู้เขียน
