- ณ โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง -
ไพลินหันไปมองวรานนท์ด้วยท่าทางสงสัย เมื่อเขาพาเธอขับรถเข้ามาในโรงพยาบาล หรือว่าเขาจะไม่สบาย แต่ถ้าเขาไม่สบายจริงๆ เขาก็ไม่เห็นมีเหตุผลอะไรที่จะบังคับให้เธอมาด้วยหนิ ไพลินได้แต่ตั้งคำถามมากมายอยู่ในใจ
“ลงมา!!” วรานนท์บอกหญิงสาวที่นั่งนิ่งไม่ยอมลงมาจากในรถสักที ทั้งๆ ที่รถก็จอดตั้งนานแล้ว
“จะลงมาดีๆ หรือจะต้องให้อุ้มลงมา” วรานนท์ไม่พูดเปล่า แขนแกร่งเปิดประตูแล้วพุ่งเข้าไปช้อนร่างบางออกมาจากในรถทันที
“ปล่อยฉันลงนะ ฉันเดินเองได้!!” ไพลินดิ้นไปดิ้นมา จนวรานนท์ยอมปล่อยลง เพราะกลัวจะเป็นอันตรายกับเด็กในท้อง ถ้าเกิดเธอหล่นลงไปจริงๆ
“ลงมาดีๆ ก็สิ้นเรื่อง ทำไมต้องดื้อ” วรานนท์พูดออกมาเสียงเรียบ แต่คำว่าดื้อของเขามันทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกสั่น เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาพูดกับเธอ
‘ฉันไม่ชอบเด็กดื้อ’
คำพูดของเขาเธอยังจำมันได้ดีทุกคำ ไม่ว่าจะพยายามลืมแค่ไหนก็ตาม
วรานนท์ฉุด
