“เออๆ ไว้เม้าท์กันงานแต่งแกนะ ทำงานก่อนล่ะ งานเยอะมาก ดีใจด้วยนะ” เธอวางโทรศัพท์อย่างเหนื่อยหน่ายใจ เพราะรู้ชะตากรรมหลังจากนี้เป็นอย่างดี
พอเพื่อนคนนี้เธอแต่งงานปุ๊บ มารดาของเธอก็จะมากดดันเธอปั๊บ...
‘คนรุ่นแกเขาแต่งงานกันหมดตำบลแล้วนะโว๊ย เหลือแต่แก เมื่อไหร่ฉันจะได้สินสอดกับเขาบ้างวะ’
“ฮ่วย! ทำไมฉันไม่สวยไม่เก๋ไม่เท่เหมือนดารานางแบบนางงามบ้างวะ จะได้มีพวกไฮโซรวยๆ เปๆ มาจีบบ้างไรบ้าง” เธอก็บ่นไปอย่างนั้นเอง เพราะรู้ตัวดีอยู่ว่าที่โสดจนถึงตอนนี้ไม่ใช่เพราะไม่สวย แต่เพราะยังเจ็บไม่หายต่างหาก เลยไม่ยอมเปิดใจและเปิดอก “เฮ่อ หรือว่าเราควรจะหันมาโฟกัสเรื่องผู้ชายบ้าง ก่อนอายุจะมากกว่านี้ แล้วหาผัวยาก”
ขาดคำนั้น เสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้นอีกครั้ง เป็นสายจากมารดา เธอรู้เลยว่ามารดาจะพูดเรื่องอะไร เจ้าหล่อนขี้เกียจฟังแม่บ่นและขี้เกียจตอบคำถาม ก็เลยเลี่ยงที่จะคุยกับท่านในตอนนี้
ได้แต่กดส่งข้อควา
