ฉันเงียบใช้ความคิดอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจได้ว่าไม่ควร ฉันไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ เดือนหน้าก็จะกลับไทยแล้วให้ทุกอย่างมันจบเร็ว ๆ สักที ฉันเหนื่อยมากจริง ๆ
ฉันมองไปตรงหน้าที่มีแต่ความมืดมนก่อนจะพูด “ใคร ๆ ก็บอกว่าเอยโง่ สงสัยจะจริงนะคะ”
พูดจบฉันก็ลุกขึ้นเดินหนีจากตรงนั้น เขาไม่ได้รั้งหรือต่อว่าที่ฉันไม่ยอมรับข้อเสนอ
ฉันเดินไปเรื่อยเปื่อยจนรู้สึกเหนื่อยจึงขึ้นรถกลับมาที่ห้องของคุณเพลิง ตามคำสั่งที่เขาให้มาที่ห้อง
รู้สึกแปลกใจที่วันนี้ฉันไม่เห็นใครยืนเฝ้าที่หน้าห้อง ปกติจะมีคนยืนเฝ้าอยู่ไม่หนึ่งก็สองคน
#ภายในห้อง
พอเข้ามาฉันก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อเห็นคุณเพลิงนั่งรออยู่ที่โซฟา สายตาคู่นั้นจ้องมองมาเหมือนฉันมีความผิดอะไร
“กลับมา…” ยังพูดไม่จบประโยคคุณเพลิงก็พูดสวนขึ้นมา “ทำไมเธอเพิ่งกลับมาห้องทั้งที่ออกมาจากโรงแรมก่อนฉัน”
“เอยไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะมาค่ะ”
“ตอนนี้ ?”
“ทำไมเหรอ
