ทั้งที่มีอะไรกันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนแต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าครั้งนี้มันต่างออกไป สีหน้าท่าทางที่หน้ากลัวของพี่เพลิงทำให้ฉันสั่นไปทั้งตัว
“เรากลับบ้านกันดีกว่านะคะ” ฉันพยายามขอร้อง
“บอกแล้วไงว่าเธอต้องโดนอบรมสั่งสอน”
“เอยไม่ผิดอะไรสักหน่อย”
“คนผิดมักไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง” พี่เพลิงตอบเสียงเย็น ก่อนจะพูดต่อ “อ่า เจอแล้ว”
สิ้นสุดคำพูดเสียงไฟเลี้ยวรถก็ดังขึ้น ฉันมองไปตรงหน้าคือม่านรูด พอมีรถขับเข้าก็จะมีคนคอยส่องไฟเรียกให้ตามไป รถของพี่เพลิงขับมาจอดที่ในม่านรูด
“พี่เพลิงเอยไม่ชอบที่แบบนี้”
“ลงรถ” แทนที่จะฟังกันแต่เขากลับกระชากเสียงใส่ฉัน
พี่เพลิงลงไปจากรถก่อน ตอนนี้พนักงานกำลังเปิดห้องให้ ส่วนฉันก็ยังนั่งอยู่ในรถไม่ยอมลงจนกระทั่งพนักงานม่านรูดคนนั้นเดินหายไป พี่เพลิงเปิดประตูทางฝั่งที่ฉันนั่งแล้วดึงให้ลงมาจากรถ
เขาดูจะโกรธเอามาก ๆ
“อ… เอยเจ็บนะคะ”
“เจ็บก็ดีจะได้จำ” เขาบอกเ
