สายตาที่จ้องเขม็งของพี่เพลิงทำให้ฉันรู้สึกกลัวถึงแม้ตัวเองจะไม่มีความผิดเลยก็ตาม
“เงียบทำไม!!” พอเห็นว่าฉันไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำเขาก็ตวาด
“อย่าขึ้นเสียงใส่แบบนี้สิคะ เอยกลัว”
“ถามว่าให้มันจับมือถือแขนแบบนั้นได้ยังไง!!” ถึงแม้ตอนนี้พี่เพลิงจะเบาเสียงลงแต่เขาก็ยังตวาดอยู่ดี
“เขาแค่มาถามว่าเอยได้ทำโทรศัพท์หล่นหรือเปล่าแค่นั้นเองค่ะไม่มีอะไร”
“ถ้ามันแค่มาถามแล้วทำไมถึงรู้จักชื่อ ?”
“ไปคุยกันในรถได้ไหมคะคนมองเยอะแล้ว”
“ได้ คุยในรถ!”
พี่เพลิงกระชากแขนของฉันให้เดินตามตัวเองมาที่รถ เขาเปิดประตูก่อนจะจับตัวฉันยัดเข้ามาข้างในแบบไม่คิดจะถนอมเลย
“เอยเจ็บนะทำไมต้องรุนแรงด้วย!!” ครั้งนี้ฉันเป็นฝ่ายตวาดเสียงดังเพราะถูกทำให้เจ็บตัว
“อ๋อ! ขึ้นเสียงใส่ ?”
“ก็พี่เพลิงทำเอยเจ็บ แถมตัวเองก็ยังขึ้นเสียงใส่เอยก่อนด้วย”
“เพราะเธอไปอ่อยผู้ชายคนอื่น ฉันถึงเป็นแบบนี้!!”
“ใช้คำว่าอ่อยเลยเหรอคะ พูดอ
