คุณไฟขมวดคิ้วมองพี่ชายก่อนจะเดินมาหาฉันที่ยืนเหวออยู่
“ไปยั่วโมโหอะไรมันเข้าล่ะ”
“เอยยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ” ฉันรีบปฏิเสธ
“รู้ไหมว่าเธอไม่ควรยุ่งกับมัน ?”
“เอยรู้ว่ามันไม่ควร แล้วจะให้หนียังไงคะในเมื่อคุณเพลิงเป็นคนบังคับให้อยู่”
พอฉันพูดแบบนั้นคุณไฟก็เงียบไป ฉันจึงเดินหนีมานั่งข้าง ๆ แอลลี่แทน
“เป็นไงบ้าง” ฉันถามแอลลี่อย่างเป็นมิตร เธอหันมาแล้วยิ้มเล็กน้อย แต่รอยยิ้มนั้นไม่สามารถปกปิดความเศร้าจากแววตาได้
“ก็ดีค่ะ” เธอตอบกลับมาอย่างนอบน้อม
“คุณไฟเขา… เขาไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ดีกับเธอใช่ไหม” ฉันถือวิสาสะถามไปแบบนั้นเพราะเห็นท่าทางของเธอแล้วก็อดเห็นใจไม่ได้
“เขาไม่ได้ทำอะไร…”
“ดีแล้วแหละ ^_^”
ฉันชวนแอลลี่คุยต่อในเรื่องอื่น ๆ เพื่อให้เธอคลายความเป็นกังวล เธอเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยพอสมควร เหมือนเป็นลูกผู้ดีอย่างไงอย่างนั้น
คุณเพลิงที่ยืนสูบบุหรี่อยู่มองฉันเป็นระยะ ๆ ก่อนที่เขา
