คุณเพลิงอุ้มฉันขึ้นแล้วพาเดินมายังห้อง ๆ หนึ่ง แถมยังใช้สายตาอำมหิตข่มขู่ตลอดเวลาจนกระทั่งวางฉันลงที่เตียง
“เห็นผู้ชายแล้วเป็นลมแบบนี้เรียกว่าอ่อย ?” เขาถามด้วยท่าทางที่หาเรื่อง
“คิดแบบนั้นเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นเอยก็ไม่มีคำแก้ตัวค่ะ” ฉันเลือกตอบไปอย่างไร้ข้อโต้เถียง กี่ครั้ง ๆ ก็ถูกกล่าวหาตลอดทั้งที่ยังไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับใครเลยสักคน
“ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าเธอตั้งใจอ่อยเพื่อนฉันจริง ๆ”
“เอยไม่ได้เถียงอะไรเลยนะคะจะให้พูดว่ายอมรับคงไม่ได้” ตอนนี้อยากนอนพักผ่อนจะแย่ เมื่อกี้ฉันวูบไปคุณเพลิงไม่สังเกตเลยเหรอ เขาอยากแต่จะหาเรื่องกันหรือไง
“นี่ไงเธอกำลังเถียง!!”
“คุณเพลิงเป็นอะไรคะ จะหงุดหงิดขนาดนี้ทำไม” ฉันจ้องใบหน้าคมคายเพื่อรอคำตอบแต่คนที่ถูกถามกลับเงียบ
“จำไว้นอกจากฉันเธอห้ามอ่อยใคร”
“เอยไม่เคยอ่อยใครแม้กระทั่งคุณเพลิง” ครั้งนี้ฉันเถียงกลับทำไมต้องใช้คำว่าอ่อยทั้งที่ฉันทำไม่เป็น ตั้งแต
