ขนทั้งตัวมันลุกซู่เมื่อคุณเพลิงใช้สายตาอำมหิตคู่นั้นจ้องมอง
“… อย่ามองเอยแบบนั้นสิคะ”
“มันโทรมาหาเธอได้ยังไง ?” เขากดเสียงต่ำถามด้วยท่าทางที่น่ากลัว
“ม… มีนเป็นคนให้เบอร์เอยไป เอยไม่ได้เป็นคนเอาให้ด้วยตัวเองนะคะ” อุตส่าห์โกรธที่ถูกขังจนไม่ได้กินข้าวแต่ดันมาเจอสถานการณ์แบบนี้
“เพื่อนเธอนี่ส่อรู้จริง ๆ เลยนะ คงต้องสั่งสอนให้เข็ด”
“คุณเพลิงจะทำอะไรเพื่อนเอยคะ”
“สั่งสอนให้รู้ว่าไม่ควรมายุ่ง”
“แต่เพื่อนเอยไม่รู้เรื่องอะไรจะทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ ถ้าจะทำก็มาทำเอยสิ” ฉันลุกขึ้นยืนแล้วมองคุณเพลิงด้วยสายตาที่ท้าทาย
คุณเพลิงกำโทรศัพท์ในมือแน่นเขาวางมันกระแทกลงบนโต๊ะแรง ๆ จนฉันตกใจสะดุ้ง รีบมองดูว่าหน้าจอแตกหรือเปล่า พอเห็นสภาพที่ปกติก็ค่อยโล่งอกหน่อย
“ฉันเคยเตือนอะไรไว้หวังว่าเธอจะจำได้”
“ค่ะ”
สิ้นสุดคำตอบคุณเพลิงก็เดินออกไปจากตรงนี้ ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ โล่งอกที่ไม่มีอะไรที่รุน
