ฉันสตันไปเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าเริ่มแดงเถือกราวกับลูกตำลึง
“อ… เอยทำแผลต่อให้นะคะ” ฉันนั่งลงเตรียมจะทำแผลต่อแต่ถูกคุณเพลิงรั้งแขนเอาไว้
“ไม่อยากทำอย่างอื่นก่อน ?”
“อย่าแกล้งเอยสิคะ” ขณะที่พูดฉันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองคุณเพลิงเพราะมันเขินจนทำตัวไม่ถูก
“แล้วถ้าทำแผลเสร็จ… ทำอะไรต่อ ?”
“ต… ตามใจคุณเพลิงเลยค่ะ” ฉันตอบไปอย่างเขินอาย
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบทำแผลให้เสร็จ…” คุณเพลิงเว้นคำพูดก่อนจะก้มลงมากระซิบบอกที่ข้างหู “จะได้รีบทำอย่างอื่นต่อ”
ทั้งที่มีอะไรกันมานับครั้งไม่ถ้วนแต่ทำไมฉันถึงยังรู้สึกตื่นเต้นจนหัวใจมันแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอก ในขณะที่ทำแผลสายตาของคุณเพลิงก็เอาแต่มองฉันตลอดเวลา มันยิ่งทำให้เขินไปกันใหญ่
“เสร็จแล้วเดี๋ยวเอยเอากล่อง… อ๊ะ~” วงแขนแกร่งตวัดมาโอบเอวฉันแล้วยกขึ้นมาวางบนตักอีกครั้ง คุณเพลิงทำเหมือนตัวฉันนั้นมันเบามาก ๆ
“ฉันรอเธอทำแผลให้นานมากเลยนะรู้ไหม”
