วันต่อมา
หลังจากที่จัสตินชวนไปแคมป์ปิ้งชะเอมกับมีนก็รีบลาหยุดกับโรงแรมล่วงหน้าเพราะกลัวจะไม่ได้หยุด ส่วนฉันไม่ต้องลาหยุดกับใครทั้งนั้น
วันนี้หลังจากกลับมาจากมหาวิทยาลัยฉันกับเพื่อนก็รีบมาเตรียมสถานที่จัดงานเลี้ยงที่โรงแรม งานคงจะใหญ่กว่ารอบที่แล้วเพราะมีพนักงานโรงแรมหลายคนมาช่วยจัดเตรียม
“เอยเขาจะมีงานอะไรแกรู้หรือเปล่า” มีนถามฉัน
“ไม่รู้”
“เอ้า! แกเป็นคนสนิทคุณเพลิงนะจะไม่รู้ได้ยังไงเอย”
“แล้วฉันต้องรู้ทุกเรื่องเลยหรือไง แกนี่” ฉันทำเป็นหงุดหงิดกลบเกลื่อนเพราะน้อยใจที่ตัวเองไม่รู้ หากเป็นก่อนหน้านี้ฉันคงจะรู้อย่างที่มีนว่า
“รีบ ๆ ทำเลยแกสองคนห่วงแต่คุยกัน อีกชั่วโมงกว่า ๆ งานจะเริ่มแล้วนะ” ชะเอมเดินมาบอกฉันกับมีน
“ค่า ท่านประธาน” ฉันกับมีนพูดพร้อมกันทำให้ชะเอมรีบยกนิ้วขึ้นมาแตะปากเป็นสัญญาณบอกให้หยุดพูด
“พูดดังเกินไปแล้วนะ ใครแถวนี้มาได้ยินจะเอาไปนินทาว่าฉันมักใหญ่ใฝ่สูง”
“ฮ
