บทที่ 47
หนูจัดการเอง
เวลาล่วงเลยมาถึงช่วงบ่ายแก่ๆ มะลิถึงได้ขยับตัวแล้วค่อยๆ ลืมตา เธอมองไปรอบๆ ก็เห็นว่าเป็นห้องนอนภายในคอนโดของแฟนหนุ่ม ควานมือไปยังที่นอนข้างๆ กลับว่างเปล่า จึงลุกนั่งพิงหัวเตียงปิดปากหาวอย่างงัวเงีย
“ตื่นแล้วเหรอ..ไปล้างหน้าก่อนมั้ยครับ" กวินเดินเข้ามาในห้องมองร่างเล็กที่ทำหน้ายุ่งผมเผ้าไม่เป็นทรงแล้วหัวเราะ ตอนตื่นนอนมะลิก็เหมือนเด็กคนหนึ่งดูไม่มีพิษภัย
“หนูหมดแรง..พี่อุ้มหน่อยจิ..”
มะลิชูแขนขึ้นทำหน้าอ้อนราวกับแมวน้อย กวินส่ายหน้าระบายยิ้มช้อนอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวเดินไปยังห้องน้ำ วางร่างบางหน้าเคาน์เตอร์ล้างหน้ายืนโอบกอดเธอจากด้านหลังเพราะคนตัวเล็กยังตาปรืองัวเงียไม่หาย
“ก้มลงหน่อยพี่จะล้างหน้าให้”
“หนูอยากแปรงฟันก่อน”
“อ่าๆ รอแป๊บนึงนะครับ”
กวินบีบยาสีฟันลงบนแปรง จากนั้นก็จัดการทำความสะอาดช่องปากให้เด็กขี้เกียจที่ยืนอ้าปากรออยู่อย่างตั้งใจ หลังจากมะลิบ้วน
