“ปราง... ลาก่อนนะคะพี่นัท ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณที่ให้ที่พักพิงกับคนไร้ที่พึ่งอย่างปรางค่ะ อย่างน้อยๆ ปรางก็ยังรู้ว่าในวันที่ปรางแย่ที่สุดก็ยังมีพี่นัทเป็นห่วง อ๊ะ...”
เคลวินกระชากแขนเรียวแรงๆ อย่างหมั่นไส้ “เลิกพล่ามได้แล้ว ไปรอฉันบนรถ”
หล่อนเงยหน้าขึ้นมองคนใจร้ายผ่านม่านน้ำตา “หนูเกลียดพ่อเลี้ยง” พูดจบเฌอปรางก็เดินออกไปจากรั้วบ้าน ขึ้นไปนั่งบนรถตามคำสั่งเผด็จการของเคลวิน
ชายหนุ่มยืนเซ่อราวกับถูกท่อนไม้ฟาดกบาล เขามึนงง กระสับกระส่าย และเต็มไปด้วยความกลัว
กลัว...
ใช่... เขากลัว...
กลัวว่าเฌอปรางจะรู้สึกอย่างที่หล่อนตะโกนใส่หน้าเมื่อครู่นี้จริงๆ
เคลวินขบกรามแน่น มองดนัทธ์ที่ยังกองอยู่กับพื้นด้วยความเดือดดาล
“นายไม่ได้รักเฌอปรางจริงๆ หรอกดนัทธ์”
“ผมรักน้องปรางครับพ่อเลี้ยง” ดนัทธ์ตอบออกมาน้ำเสียงเศร้าหมอง ตอนนี้ทั้งรู้สึกเสียใจ ผิดหวัง และก็ละอายใจ สับสนปนเปกันไปหมด
“ถ
