“พวกเอ็งไปทำงานทำการเถอะ”
“แล้วนั่นป้าจะไปไหนล่ะ” จิตเอ่ยถามเมื่อเห็นป้าปราณีจะเดินขึ้นไปชั้นบน
“มันเรื่องของข้า พวกเอ็งไปทำงานได้แล้ว”
“แหม ถามนิดก็ไม่ได้”
จิตบ่น ก่อนจะพากันเดินจากไปพร้อมกับแจ่ม
ป้าปราณีถอนใจแผ่วเบา ก่อนจะมุ่งหน้าเดินไปยังห้องพักของเคลวิน
ก๊อก ก๊อก
“ใครครับ”
“ป้าเองค่ะ ขอเข้าไปหน่อยได้ไหมคะพ่อเลี้ยง”
“เข้ามาครับ”
ป้าปราณีดันบานประตูห้องให้เปิดกว้างออก ก่อนจะก้าวเข้าไปภายในห้องพักกว้างของเจ้านายหนุ่มหล่อ
เคลวินกำลังยืนปลดกระดุมที่สาบเสื้ออยู่กลางห้อง มองป้าปราณีด้วยความแปลกใจ
“ป้ามีอะไรกับผมหรือครับ”
“เอ่อ... ป้าขออนุญาตถามละลาบละล้วงนะคะ”
“ครับ”
ป้าปราณีช้อนตาขึ้นมองเคลวิน ซึ่งเขาก็จ้องเขม็งมองมาอย่างรอคอยคำถาม
“พ่อเลี้ยงบอกหนูปรางเรื่องคุณณิชาหรือยังคะ”
“ยังครับ”
“นั่นไง ว่าแล้วเชียว”
คำพูดของหญิงสูงวัยตรงหน้าทำให้เคลวินต้องเลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจ
