“บอกตำรวจที่อยู่หน้าห้องออกไปให้พ้นด้วย”
ปารวีย์หันไปมองปุลวัชร อีกฝ่ายพยักหน้าเข้าใจ ตำรวจสองนายถอยออกไปเพราะตอนนี้ที่พวกเขาต้องทำคือรักษาความปลอดภัยให้ปภาวรินทร์ก่อน
ตำรวจสองนายถอยออกไปพร้อมกับปุลวัชร คราวนี้ภายในห้องจึงเหลือแค่ปารวีย์ ปภาวรินทร์และมาริษา คนที่เป็นต่อยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
“ปั้นชาเป็นของฉัน” มาริษาเหยียดยิ้ม เธอเยาะเย้ยที่ปารวีย์ทำอะไรเธอไม่ได้ ขณะเดียวกันก็บังคับให้ปภาวรินทร์ขยับเท้า “เดินออกไปสิ ออกจากที่นี่ไปได้ เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกันโดยที่ไม่มีใครมารบกวนอีก”
มาริษาบอกปภาวรินทร์แต่สายตาจ้องปารวีย์อย่างท้าทาย ปารวีย์ยืนนิ่ง ทว่าสายตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของปภาวรินทร์ เขากระพริบตาแล้วมองที่พื้น ปภาวรินทร์เห็นแบบนั้นก็เข้าใจได้ในทันที เธอฉวยจังหวะที่มาริษาบังคับเดินย่อตัวลงและปารวีย์ก็เข้ามาแย่งมีดจากมือของมาริษา แต่มาริษาแข็งแกร่งกว่าที่ปารวีย์คิดมาก เขาโดน
