“หล่อดีนะครับ”
“คะ?”
ปภาวรินทร์เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เธอมองพรัชต์ที่กำลังแสดงสีหน้าจะโกรธก็ไม่ใช่จะน้อยใจก็ไม่เชิง ก่อนหน้านี้พวกเขากำลังนั่งต่อบทกันอยู่ แต่จู่ๆ เขาก็พูดสิ่งที่ไม่ได้อยู่ในบทขึ้นมาทำปภาวรินทร์งุนงง
“คนที่จับมือคุณปั้นชาได้ตอนที่อยู่นอกกองละคร”
พรัชต์เอ่ยเสียงเบาแค่พอให้ได้ยินกันสองคน แต่ถึงกระนั้นปภาวรินทร์ก็เกรงว่าจะมีคนอื่นมาได้ยินเข้า เธอยกนิ้วชี้มือขวาแนบริมฝีปากตัวเองเป็นการบอกพรัชต์ว่าอย่าให้ใครรู้เรื่องนี้
“จุ๊ๆ นะคะ”
“ผมรู้ครับ” พรัชต์ถอนหายใจ “ผมคงแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม งั้นคุณปั้นชาช่วยอะไรผมอย่างนึงได้ไหมครับ”
“อะไรคะ”
“ช่วยบอกคนที่จับมือคุณตอนที่อยู่นอกกองละครได้ให้หน่อยนะครับว่าอย่าเอาตัวเองก้าวขาเข้ามาในวงการบันเทิงเด็ดขาด”
“ทำไมเหรอคะ”
“ไม่งั้นผม พีช พรัชต์ ดาราดังท่านหนึ่งคนนี้อาจจะไม่มีที่ยืนในวงการเพราะคนที่จับมือคุณนอกกองละครได้เข้ามาแทนไงครับ
