“ขอบคุณค่ะ”
ปภาวรินทร์มองอาหารหน้าตาน่ากินที่ปารวีย์ตักให้ ดูก็รู้ว่ามื้อนี้ต้องเป็นมื้อพิเศษและอาหารต้องอร่อยมากแน่ๆ ปภาวรินทร์อมยิ้มจนแก้มป่องตอนที่เริ่มชิมอาหาร
“อร่อยหรือเปล่า”
ปภาวรินทร์มองหน้าเจ้าของคำถาม เธอยิ้มให้เขาแล้วพยักหน้าหงึกๆ “อร่อยมากค่ะ พี่หมอไม่กินเหรอคะ”
“กิน” เขายิ้มทว่าครู่ต่อมาดวงตาของเขาก็ดูพริบพราวจนเธอหวั่นใจ “แต่อยากกินจากปากเธอมากกว่า”
“แค่ป้อนก็พอมั้งคะ”
ปภาวรินทร์หน้าแดง บทปารวีย์จะหวานใส่กันก็ทำเอาเธอทั้งใจสั่นทั้งหายใจไม่ทั่วท้อง เธอแกล้งส่งค้อนวงใหญ่ให้เขา นอกจากปารวีย์จะไม่สะทกสะท้านเขายังจ้องเธอกลับ เป็นเธอเองที่ต้องหลบวูบสายตา
“จ้องอะไรขนาดนั้นค่ะ ทำอย่างกับไม่เคยเห็น”
“เคยสิ แต่ไม่เคยเห็นกันแบบสองคนแบบนี้”
“โทษตัวเองเถอะค่ะ ปั้นชาไม่เกี่ยว”
“เกี่ยว เธอเกี่ยวเต็มๆ เพราะเป็นเธอพี่ถึงต้องคิดเยอะ”
เขาพูดแบบนั้นปภาวรินทร์ก็ไม่มีอะไรจะโต้แย้ง เธออม
