ปภาวรินทร์ไม่แน่ใจนักว่าปารวีย์ไม่พอใจอะไรเธอหรือเปล่า ตั้งแต่ออกจากคาเฟ่จนกระทั่งถึงบ้านพักปารวีย์ก็หน้านิ่ง ไม่พูดไม่จาสักคำ ปภาวรินทร์ปีนลงจากรถ หน้าหงอยตอนที่มองคนที่กำลังถอดหมวกกันน็อคออก
“พี่หมอโกรธอะไรปั้นชาหรือเปล่าคะ ทำไม ไม่พูดอะไรเลย”
“พี่ไม่ได้โกรธเธอ แต่พี่กำลังปรับอารมณ์อยู่”
ปารวีย์บอกก่อนที่เขาจะก้าวลงมาจากรถ เขามองสีหน้าที่ดูจืดเจื่อนของปภาวรินทร์
“ไหนบอกว่าไม่ได้โกรธไงคะ แล้วทำไมต้องปรับอารมณ์ด้วย”
“เจอเธออยู่กับพระเอกของเธอแบบนั้น จะให้พี่ยิ้มออกงั้นเหรอ หล่อดีนะ”
ปารวีย์ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นมากขนาดนี้ ในอกของเขาร้อนรุ่มเพียงแค่ได้เห็นพรัชต์อยู่ตรงหน้า แค่ปภาวรินทร์เผลอเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างสนิทสนมเขาก็ไม่ชอบใจแล้ว เขาถึงได้เลี่ยงการดูงานละครของปภาวรินทร์มาตลอด ใครจะไปทนเห็นผู้หญิงของตัวเองต้องใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่นได้ ไม่ใช่เขาแล้วหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเป็นเพราะเรื่องง
