ปภาวรินทร์ไม่เคยนั่งชอปเปอร์มาก่อน เธอมีท่าทางเก้กัง ปารวีย์ระบายยิ้มบางๆ เขาก้าวลงจากรถแล้วยกเธอจนตัวลอยให้ขึ้นไปนั่งบนเบาะส่วนหลัง
“ขอบคุณค่ะ”
แม้จะเคยใกล้ชิดกันมามากกว่านี้แต่ปภาวรินทร์ก็อดเขินกับการกระทำของปารวีย์ไม่ได้อยู่ดี เขาหยิบหมวกกันน็อคแบบครึ่งใบมาสวมลงบนศีรษะเล็ก
“ไม่เอาคำขอบคุณนะ จะเอาอย่างอื่น”
ปารวีย์พูดเองเออเองก่อนที่เจ้าตัวจะแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่มของปภาวรินทร์แค่ครู่เดียวก็ผละออก เขายิ้มกว้างตอนที่เห็นพวงแก้มของเธอขึ้นสีระเรื่อ ปารวีย์หยิบหมวกกันน็อคมาสวมก่อนจะคร่อมรถอีกครั้ง
“พี่ขับไม่แรงหรอก แค่แซงทุกคัน”
“พี่หมออะ”
ปภาวรินทร์ทุบไหล่กว้างเบาๆ ปารวีย์หัวเราะชอบใจก่อนที่เขาจะดึงแขนกลมกลึงให้กอดเอวเขาเอาไว้
“ต้องขนาดนี้เลยเหรอคะ”
“เอาหน่อยน่า เดตแรก”
ปภาวรินทร์เขินกับทุกการกระทำของปารวีย์ แสร้งทำหน้ายู่คล้ายไม่เต็มใจแต่ก็กอดอีกฝ่ายแน่น แถมยังแนบเสี้ยวหน้าเข้
