“ให้ฉันนอนเป็นเพื่อนไหม เผื่อแกคิดมาก”
“ไม่เป็นไร ป้าวรีย์ก็อยู่ แกไม่ต้องห่วงหรอก”
“มีอะไรก็โทร.หาฉันได้ตลอดเลยนะ รู้ใช่ไหม”
“ทราบแล้วค่ะคุณผู้จัดการมืออาชีพ”
ปภาวรินทร์หัวเราะเบาๆ เพื่อไม่ให้มาริษาต้องคิดมากไปด้วย เธอเคยต้องแบกรับความช้ำใจมาเกือบสิบปีแล้วจะแบกต่อไปอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป ถึงแม้ว่าครั้งนี้จะดูเจ็บหนักกว่าครั้งก่อนก็ตาม
“งั้นฉันกลับก่อนนะ”
“อื้ม ขับรถดีๆ ล่ะ ขอบใจที่มาส่ง”
ปภาวรินทร์ก้าวลงจากรถ ยกมือโบกลาและรอจนกระทั่งรถของมาริษาเคลื่อนออกไปถึงได้หมุนตัวขยับเท้าเข้าบ้าน แต่เท้าเล็กก้าวเข้าไปด้านในได้เพียงก้าวเดียว ร่างบางก็ถูกยกจนตัวลอยด้วยฝีมือของปารวีย์ที่มาอุ้มเธอจากทางด้านหลัง
“ปล่อยนะคะ”
ปภาวรินทร์จับได้ดีว่าเป็นปารวีย์ทั้งสัมผัสของเขาและกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่ชวนให้ลุ่มหลงที่เธอคุ้นชินและคงไม่มีใครทำอุกอาจแบบนี้แน่ถ้าไม่ใช่ปารวีย์
“คุยกันหน่อย”
“ปั้นชาไม่มีอะไ
