ปภาวรินทร์เบี่ยงหน้าหลบ และปารวีย์ก็ไม่คิดจะปล่อยผ่านโอกาสที่จะได้เอาเปรียบ เขาฝังจมูกโด่งคมสันกับริมฝีปากหยักสวยลงบนแก้มนิ่มของเธอ ถึงแม้ว่าอารมณ์ของปภาวรินทร์ในตอนนี้จะคุกรุ่นแต่เธอก็ยังขวยเขินกับการกระทำอุกอาจของปารวีย์อยู่ดี
“พูดมา พี่รอฟังอยู่”
“ธุระที่พี่หมอว่าคือการพาคุณหมอเด็กคนสวยคนนั้นไปกินของอร่อยใช่ไหมล่ะคะ”
“เธอรู้ได้ยังไง”
“ใช่ไหมล่ะคะ” ปภาวรินทร์ไม่ตอบแต่เลือกที่จะถามย้อนกลับ
“ใช่”
“ปล่อยปั้นชานะ”
คำตอบรับหน้าตายของเขากวนอารมณ์ของปภาวรินทร์ให้ขุ่นมัวขึ้นมาอีกระลอก ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูตึงจัดในตอนแรกจะผ่อนคลายลง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นจนเธออยากจะข่วนใบหน้าหล่อเหลาของเขาให้เป็นรอย
“บอกมาก่อนว่าเธอหึงพี่แล้วพี่จะปล่อยเธอ”
“เป็นอะไรกันคะทำไมปั้นชาต้องหึงพี่หมอด้วย”
“เธอเป็นเมียส่วนพี่ก็เป็นผั…”
“อย่าพูดแบบนั้นออกมานะคะ ไม่งั้น ไม่งั้นปั้นชาจะหยิกพี่หมอให้เนื้อเขี
