“ริษาไม่เกี่ยวแบบล้านเปอร์เซ็นค่ะ มือถือของริษาหายไป แต่ปั้นชาก็ติดใจอยู่นิดหน่อยค่ะที่จู่ๆ คุณหมอเด็กคนนั้นก็มีข้อมูลเรื่องของปั้นชา ถึงแม้จะไม่รู้รายละเอียดทั้งหมดก็เถอะ”
“แน่ใจ?”
ปารวีย์กอดอกพลางเลิกคิ้วถาม ร่างสูงพิงสะโพกกับโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอนของปภาวรินทร์ ส่วนเจ้าของห้องนั่งตาแป๋วมองเขาอยู่ที่โซฟาปลายเตียง เขายังคงมาเก็บดอกเบี้ยจากปภาวรินทร์อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง วันนี้ก็เช่นกัน
“พี่หมอหมายถึงเรื่องไหนคะ”
“ถ้าพี่พูดแล้วเธอจะโกรธไหม”
“พี่หมอลองพูดมาก่อนได้ไหมคะ”
“แสดงว่าเธอจะโกรธพี่”
“ปั้นชาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ แต่ปั้นชาไม่อยากรับปากในสิ่งที่ไม่มั่นใจว่าจะทำไม่ได้”
ปารวีย์ยิ้ม เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู เด็กสาววัยสิบเจ็ดที่เกือบทำเขาต้องเฉียดคำว่าคุกในตอนนั้น ตอนนี้โตขึ้นมากแล้วจริงๆ
“ไม่เป็นไร ต่อให้เธอโกรธ พี่ก็มีวิธีง้อ”
แววตาเจ้าเล่ห์ที่ปารวีย์จ
