“ปั้นชา ปั้นชา”
ปภาวรินทร์ที่ตอนแรกจมอยู่กับความคิดตัวเองเงยหน้าขึ้นมองมาริษาผ่านกระจกห้องแต่งตัว ระหว่างที่ช่างผมและช่างแต่งหน้าของกองละครยังคงทำหน้าที่ตามเดิมราวกับว่าพวกเขาไม่ได้ยินบทสนทนา
“มีอะไรเหรอริษา”
“เธอดูเหม่อๆ เป็นอะไรหรือเปล่าหรือว่าไม่สบาย”
“เปล่าหรอก พอดีฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
ปภาวรินทร์ยิ้มกลบเกลื่อน อันที่จริงก่อนหน้านั้นในหัวของเธอเต็มไปด้วยคำพูดของปารวีย์ “เธอกวนใจพี่มาเป็นสิบๆ ปี ถึงเวลาที่พี่จะกวนใจเธอคืนแล้วปั้นชา” เธออยากรู้เหลือเกินว่าที่เขาพูดออกมาแบบนั้นหมายความว่าอย่างไร
มาริษาไม่ได้ซักไซ้อะไรอีกเมื่อปภาวรินทร์ปฏิเสธ หากแต่สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความครุ่นคิด ช่วงนี้ดูเหมือนว่าปภาวรินทร์จะมีเรื่องให้ครุ่นคิดมากเหลือเกินแม้ว่าจะได้โฉนดบ้านคืนมาแล้วก็ตาม
บางทีเรื่องนี้อาจเกี่ยวกับปารวีย์
ปภาวรินทร์ได้พักกองตอนราวๆ บ่ายสามโมง โต๊ะกินข้าวที่
