อายค่อย ๆ ปล่อยโฮออกมาในที่สุดเมื่อสิ้นคำพูดของเขานี่เอง เธอเสียใจที่ไม่อาจปกป้องสิ่งที่หมอเจษหวงมากที่สุด ผมของเธอแม้แต่จะร่วงเขายังเป็นคนเก็บไปทิ้งเอง
เขาแทบจะไม่ให้เธอตัดออกเลยหากมันไม่ยาวเกินไป แต่ว่าวันนี้กลับถูกคนตัดออกไป แม้ว่ามันจะไม่มากแต่เธอก็นึกเสียใจที่ไม่อาจรักษาเอาไว้ได้ เขาดึงเธอมากอดแน่นพร้อมกับปลอบ
“ไม่ร้องนะอาย ไม่เป็นไรแล้วพี่อยู่นี่ เดี๋ยวพี่จะพาไปแก้ทรงใหม่นะ ไม่เป็นไร”
“…อายขอโทษค่ะพี่เจษ อาย..ไม่ทันระวัง เธอพุ่งมาและดึงอายจากด้านหลัง…อาย…ฮือ….”
“ไม่เป็นไรแล้วนะ อายปลอดภัยก็ดีแล้ว อายมาให้พี่ทำแผลก่อนนะไม่ร้องแล้วนะครับ”
เขากอดเธออีกครั้งพร้อมกับเงยหน้าขึ้นและประมวลความคิดบางอย่างขึ้นมา พยาบาลสาวเอาอุปกรณ์ทำแผลเข้ามาให้เขาและออกไปทันทีตามคำสั่งของหมอเจษ เขาไม่ให้ใครแตะต้องอะไรในห้องทั้งนั้นเพราะกลัวว่าจะเดินมาเหยียบผมของอายที่ถูกตัดกองที่พื้นเข้า
“เจ็บไหม”
อาย
