บทที่5 เราหย่ากันแล้ว ควรรักษาระยะห่าง
1523 คำ
"ทำไมสีหน้าดูแย่ขนาดนี้?"
ท่านเจ้าสั่วทรงศักดิ์เงยหน้ามองไปที่หลานชายคนโตที่อยู่ไม่ไกลแล้วพูดต่อว่า “นายก็มาด้วย”
ทั้งสองถูกคุณปู่พาเข้าห้องหนังสือ
“ไปทำอะไรมาแขนถึงเป็นแบบนี้?”
คุณปู่สายตาเฉียบแหลม เห็นบาดแผลรอยถลอกที่แขนของธารา ซึ่งเกิดจากการถูกโจรสองคนผลักลงพื้นเมื่อวานนี้
ธารายิ้มอ่อนๆและตอบกลับแบบเลี่ยงประเด็น
“คุณปู่ ไม่เจ็บเลยค่ะ”
คุณปู่เงยหน้าขึ้นมองเทวินทร์ที่อยู่ข้างๆ และดุว่า
“นายพูดมาเลย แผลที่แขนของธาราเกิดขึ้นได้ยังไง?”
เทวินทร์มองไปที่ธาราและเห็นรอยถลอกที่น่ากลัวบนแขนขาวของเธอ เพียงแค่เห็นก็รู้สึกเจ็บแทนแล้ว เมื่อถูกคุณปู่ดุว่าเขาเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร
ความคิดย้อนกลับไปถึงเมื่อคืน ตอนที่เขากดขี่เธอและบังคับ เธอถูกเขาจับแขนแน่น แต่เธอกลับไม่พูดอะไรออกมาเลย อดทนได้จริง ๆ
คุณปู่ดุเขาอย่างรุนแรงต่อเนื่อง
“ภรรยาเจ็บตัวแท้ ๆ แต่แกกลับไม่รู้เลย แกเป็นสามีประเภทไหนกันแน่? ถ้าแกไม่ดูแลภรรยา แล้วจะให้คนอื่นมาดูแลแทนรึไง?”
ธารารีบพูดช่วยอธิบาย
“คุณปู่ ไม่เจ็บเลยจริงๆค่ะ หนูไม่ได้บอกเขา"
คุณปู่บ่นพึมพำก่อนถามขึ้นว่า
“พวกเธอสองคนเมื่อไหร่จะมีหลานให้ฉันสักที?”
บรรยากาศในห้องเงียบลงชั่วขณะ
โทรศัพท์ของเทวินทร์ดังขึ้น เขาถือโทรศัพท์และเดินออกจากห้องหนังสือไป
เป็นสายจากผู้ช่วยดนัย
“ท่านประธาน เรื่องที่คุณให้สืบ ได้ข้อมูลมาแล้วครับ ช่วงนี้คุณผู้หญิงไม่ได้ติดต่อกับใครเป็นพิเศษ นอกจากคุยโทรศัพท์กับคนที่ชื่อ ศรุต ประมาณสองนาที และเมื่อคืนเธอไปบาร์ส่งของให้คุณหนูเทรินทร์ แล้วกลับไปที่สถานีตำรวจ หลังจากนั้นนั่งรถส่วนตัวของตำรวจกลับคฤหาสน์ครับ"
ผู้ช่วยดนัยรายงานรวดเร็ว จากนั้นก็พูดเสริมว่า
“อ้อ คนที่ชื่อศรุตเป็นนักเรียนมัธยมต้นครับ เหมือนว่าไม่ใช่คนที่คุณผู้หญิงตามหา เลยไม่ได้ติดต่อกับเขาอีกครับ"
เทวินทร์ถามด้วยความสงสัย
“เธอไปสถานีตำรวจทำไม?”
ผู็ช่วยดนัยกลั้นหายใจตั้งสติ ก่อนรวบรวมความกล้าแล้วพูดว่า
“เมื่อคืนนี้คุณผู้หญิงเกือบจะ......ถูกข่มขืนครับ"
คำพูดของผู้ช่วยดนัยราวกับทำให้ในหัวของเทวินทร์ดำมืดสนิด ความคิดของเขาย้อนกลับไปถึงท่าทางผิดปกติของเธอเมื่อคืนที่กลับมา รวมถึงเสื้อผ้าที่ดูแปลก ๆ เขารู้สึกเจ็บปวดในใจ ทำไมเธอถึงไม่บอกอะไรกับเขา เจอเรื่องแบบนี้ควรจะมาขอความช่วยเหลือจากเขาทันที นี่เขาเป็นสามีหรือเป็นอะไร?
ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายภรรยาของเทวินทร์ คงอยากจะตายแล้วสินะ
“ผมต้องการรายละเอียดของเหตุการณ์ทั้งหมด"
ผู้ช่วยดนัยสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นจากปลายสาย
“ท่านประธาน คนร้ายสองคนถูกจับไปแล้ว เรื่องนี้ก็เป็นข่าวด้วยครับ เดี๋ยวผมส่งลิงก์ข่าวให้ทางไลน์นะครับ"
หลังจากวางสาย ผู้ช่วยดนัยก็ส่งลิงก์ข่าวมาให้ เทวินทร์นั่งอยู่บนโซฟาก็จ้องโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเย็นชา
ในห้องนั่งเล่นเริ่มมีคนมาเพิ่มหลายคน
“พ่อ แม่ อา”
ธาราทักทายผู้ใหญ่ทีละคน ก่อนจะนั่งลงข้างเทวินทร์อย่างเรียบร้อย เธอหยิบหมอนอิงมากอด
ตลอดทางในรถเธออาเจียน อีกทั้งอยู่คุยกับคุณปู่ในห้องหนังสือนานพอสมควร ตอนนี้เธอยังฝืนตัวเองแสดงละครกับเขาต่ออีก
แม่สามีอย่างนภา สังเกตเห็นสภาพอ่อนเพลียของธาราและรอยแดงที่คอของเธอ ถามเธอขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า
“ธารา ลูกกำลังจะมีข่าวดีใช่ไหม? ในช่วงสามเดือนแรกต้องระวังมากๆนะ”
ทันทีที่พูดจบ คนใช้ในบ้านทุกคนก็หยุดทำงาน สายตาหลายสิบคู่มองมาที่เธอพร้อมกัน เทวินทร์ก็เก็บโทรศัพท์ลง แล้วจ้องมองเธออย่างไม่ละเว้นสายตา
เธออาเจียนมาตลอดทาง เลยไม่แปลกที่คนจะสงสัย ธาราที่กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนก็ยิ้มแห้ง ๆ และรีบแก้ตัวด้วยความเขินอาย “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แม่ วันนี้หนูแค่เวียนหัวจากการนั่งรถ พักสักหน่อยก็หายแล้ว”
นภาแม้จะผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ได้ยินคำตอบที่คาดหวัง แต่ก็ปลอบใจเธอ
“ไม่เป็นไร พวกเธอยังหนุ่มสาว ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีลูก ถ้าไม่สบายก็ขึ้นไปพักผ่อนได้เลย รอให้ถึงเวลากินข้าวค่อยให้เทวินทร์ขึ้นไปเรียกก็ได้”
ธาราส่ายหัว
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูนั่งสักพักก็หายแล้ว”
เทวินทร์มองท่าทางของเธอที่ดูเกรงใจมากไป จึงถามเธอขึ้นอย่างอดไม่ได้ “แน่ใจนะว่าไม่ต้องกลับขึ้นไปที่ห้อง?”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
ทันใดนั้นเทรินทร์เดินลงมาจากชั้นบน ได้ยินบทสนทนาในห้องนั่งเล่นพอดีแล้วหัวเราะเบา ๆ
“เธอก็เหมือนไก่ที่ไม่ออกไข่ สามปีแล้วยังไม่มีลูก ตอนนี้ถ้าจะมีลูกก็คงเป็นปาฏิหาริย์แล้วล่ะ”
นภาหันไปทางบันไดและพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ
“พูดจาแบบนี้ได้ยังไง ไม่มีมารยาทเลย รีบไปขอโทษพี่สะใภ้ซะ”
ธาราไม่ได้สนใจคำพูดของเทรินทร์เลย
เทรินทร์และลดาเป็นเพื่อนสนิทกัน ตั้งแต่วันที่เธอแต่งงานกับเทวินทร์ น้องสะใภ้คนนี้ก็ไม่เคยพูดจาดีอะไร
เธอมักจะพูดในทางที่ไม่ดีเพื่อปกป้องเพื่อน และบางครั้งก็พูดจาไม่ให้เกียรติอีกด้วย
ธาราชินกับเรื่องแบบนี้แล้ว
อย่างน้อยคุณแม่สามีก็ยังคงปกป้องเธอ เธอยังมีความเกรงใจของนภา จึงไม่โต้เถียงกับเทรินทร์
เมื่อเทรินทร์โดนต้องมาขอโทษอย่างไม่ตั้งใจ เธอจึงพูดส่งๆไป
ยังไม่รอให้ธาราจะพูดอะไร เทวินทร์นถามแทรกขึ้นมา
“เธอเคยเรียนมารยาทแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆไม่ใช่เหรอ?”
ธารารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เทรินทร์ไม่พูดไม่ดีกับเธอมานานแล้ว เขามักจะไม่สนใจ แต่วันนี้กลับมาช่วยเธอ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เทรินทร์ที่ไม่เคยกลัวอะไรเลยตั้งแต่เด็ก แต่กลับกลัวพี่ชายสุด ๆ
เมื่อเห็นเทวินทร์หน้าตึงเครียด เธอจึงขอโทษด้วยท่าทางที่สุภาพ
หลังจากนั้น เทวินทร์ก็ลากเธอไปที่ห้องเก็บของ
เทรินทร์ตกใจและขอความช่วยเหลืออย่างหวาดกลัว
“แม่ ๆ เขากำลังจะตีฉันอีกแล้ว…..”
นภามองไปที่ธาราและยิ้มอ่อนๆ
“เด็กคนนี้จริง ๆ ควรได้รับการสั่งสอน คงมีแค่เทวินทร์เท่านั้นที่สามารถจัดการเธอได้”
ขณะที่พูดอยู่ที่นี้ เสียงกรีดร้องของเทรินทร์ก็ดังออกมาจากห้องเก็บของ
นภากังวลเล็กน้อยและถามอย่างไม่แน่ใจ
“ธารา เธอลองไปดูหน่อย?”
ธาราไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับปัญหาระหว่างพี่น้อง แต่เมื่อแม่สามีพูดแล้ว เธอได้แต่ตามไปดู แค่คิดก็ไปเสแสร้งเกลี้ยกล่อมไปสักสองสามคําเถอะ เทวินทร์จะทำร้ายน้องสาวของเขาจริงเหรอ?
เมื่อเธอไปถึงหน้าประตูห้องเก็บของและกำลังจะเคาะ แต่ได้ยินบทสนทนาด้านใน มือที่ยกขึ้นก็หยุดลงอย่างช้า ๆ
เทวินทร์ถาม “เธอเป็นคนรับใช้ของเธอเหรอ ทำไมถึงให้เธอมาส่งของกลางดึก?”
เทรินทร์ตอบ “ไม่ใช่พี่ส่งเครื่องประดับให้เธอเยอะเหรอ ฉันจะยืมมาใช้บ้างไม่ได้รึไง? ถ้าพี่ส่งของพวกนั้นให้ลดา ลดาคงไม่ให้ฉันไปส่งอะไรแบบนี้ ฉันเลยใช้เธอไงล่ะ"?”
บทสนทนาเงียบไปชั่วขณะเทวินทร์ถามอีกครั้ง
“เมื่อวานที่บาร์ ลดาก็อยู่ที่นั่นด้วยเหรอ?”
เทรินทร์รู้สึกกังวลและตอบว่า “ไม่ ไม่นะ เมื่อวานเธอไม่ใช่ไปกับพี่เหรอ?”
เทวินทร์ตอบด้วยเสียงหงุดหงิดว่า “อย่าให้เธอทำแบบนี้อีก เข้าใจไหม?”
ประตูถูกเปิดจากด้านใน เทวินทร์เห็นธาราที่ยืนอยู่นอกประตู ดูเหมือนเธอจะมีสีหน้าที่ดูแย่กว่าตอนแรก
“คุณไม่อยากขึ้นไปพักผ่อนจริง ๆ เหรอ?”
เขาถามอีกครั้ง
ธาราไม่ได้ตอบคำถามเขา แต่พูดว่า “ถึงเวลากินข้าวแล้ว”
เทรินทร์เดินออกจากห้องเก็บของด้วยท่าทางโกรธ บนหน้าผากของเธอแดงมีรอยแดง อาจจะโดนดีดหัวมา เมื่อเดินสวนกับธารา เธอจึงจงใจชนเดิน
ธาราเซถลาล้มไปข้างหลัง แต่ทันใดนั้นมือหนึ่งก็ประคองเธอไว้ เธอยืนได้แล้วจึงถอยห่างออกจากเขา
เทวินทร์โกรธและดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้ง
“ทำไมคุณถึงหลบผม?”
ธาราเตือนเขา "ท่านประธาน เราหย่ากันแล้ว ควรรักษาระยะห่างนะคะ"
- ผู้เขียน
