“ตื่นมาสิคะคุณทัพ ตอนนี้คุณกำลังจะมีลูกคนที่สองแล้วนะ คุณไม่ใช่คนไม่มีน้ำยาอีกต่อไปแล้วนะ ถ้าคุณตื่นช้ากว่านี้ คุณรู้มั้ยสภาพจิตใจของฉันจะเป็นยังไง ฉันไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ ฉันอุ้มท้องลูกของคุณอยู่ คุณจะใจร้ายกับฉันไปอีกนานแค่ไหน ได้โปรดตื่นมาให้ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ถ้าวันนั้นฉันเชื่อใจคุณ ถ้าฉันฟังที่คุณพูดสักนิด เหตุการณ์ร้ายๆ แบบนี้มันคงจะไม่เกิดหรอกนะ ฉันขอโทษ ตื่นมาเถอะนะ” ปานตะวันบีบมือของเขาไว้ แล้วเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา น้ำตาของเธอหยดแล้วหยดเล่าหยดลงที่หลังมือของเขา แต่ทว่าทัพไทนั้นยังไม่มีมีทีท่าว่าจะตื่นแต่อย่างใด
“ตื่นสิ อย่ามาทำแบบนี้ รู้มั้ยว่าฉันจะไม่ไหวอยู่แล้ว” ปานตะวันเขย่าที่มือของสามี แล้วเธอก็ตะคอกเขาเสียงดัง เธอยอมรับว่าเธอเครียดมาก เธอกลัวว่าจะมีผลกับเจ้าตัวเล็กเหมือนกัน แต่เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้แล้ว
เหมือนว่าเสียงตะคอกของเธอนั้นจะสร้างปาฏิหาริย์ เมื่อดวงตา
