“เสียฉันไปไม่ได้ แน่ใจเหรอคะที่พูดออกมา การกระทำของคุณ มันไม่ได้บอกว่าอย่างนั้นเลยสักนิด ฉันจะบอกคุณให้นะ สิ่งที่คุณจะสูญเสียไปไม่ได้ นั้นมันคือบรรดาเพื่อนๆ ของคุณแล้วก็สังคมที่คุณไปสังสรรค์ทุกคืนมากกว่า มันไม่มีทางเป็นฉันหรอก เพราะถ้าคุณรักและแคร์ฉันจริงๆ คุณจะไม่มีวันปล่อยให้ฉันเหงาแบบนี้ จนฉันเริ่มที่จะอยู่คนเดียวได้ แล้วคุณมาบอกฉันว่าไม่อยากเสียฉันไป คุณว่ามันตลกมั้ยล่ะ” นิชานันท์เอ่ยออกมาเสียงขื่น เธอเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่อ้อมกอดของเขา ทำไมเธอไม่เกลียดเขา หรือไม่รู้สึกกับความอบอุ่นนี้ ร่างกายของเธอยังคงโหยหาเขา ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว เขาไม่ควรค่าให้เธอโหยหาเสียด้วยซ้ำ ทำไมใจของเธอมันไม่รักดี ไปรักทำไมกับคนที่ทำร้ายหัวใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า อ้อมกอดนี้ของเขา ทำไมมันยังคงมีอิทธิพลกับเธอเสมอ เธอไม่เข้าใจจริง ๆ ถ้าให้เปรียบเทียบระหว่างทัพไทกับนิรุตน์ ทัพไทนั้นดีกว่านิรุตน์ทุกอย่าง ทัพไทเ
