ปิ๊งรักเจ้าสาวกำมะลอ

ทำให้ม๊าผมเชื่อให้ได้...2

“สวัสดีค่ะคุณท่าน” เธอรีบพนมมือไหว้คุณทิพวรรณด้วยความนอบน้อม

“ไหว้พระเถอะลูก เรียกคุณท่านอะไรกันล่ะจ๊ะ เรียกม๊าเหมือนตาทัพสิลูก จะมาเป็นสะใภ้ม๊าแล้วจะมาเรียกคุณท่านได้ยังไง จริงมั้ยตาทัพ” คุณทิพวรรณแสดงออกถึงความเป็นกันเอง ทำให้หญิงสาวแทบจะหายเครียดเป็นปลิดทิ้ง

“เอ่อ...ค่ะม๊า” ปานตะวันรับคำด้วยความกระดากอาย เพราะสิ่งที่เธอทำอยู่นั่นคือการโกหกท่านนั่นเอง แต่เพราะสายตาดุของคนข้างกายที่คอยส่งมาเรื่อยๆ ทำให้หญิงสาวต้องตามน้ำไปอย่างเสียไม่ได้

“เดี๋ยวเตี่ยก็คงลงมา นี่ถ้าเตี่ยเจอหนูปานเตี่ยต้องชอบหนูเหมือนที่ม๊าชอบแน่เลย” คุณทิพวรรณเอ่ยด้วยความเมตตา ท่านกำลังรู้สึกถูกชะตากับแฟนสาวของบุตรชายเป็นอย่างมาก และท่านก็มั่นใจว่าคุณวัลลภสามีของท่านต้องชอบว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้เหมือนอย่างที่ท่านชอบแน่นอน เห็นทีจะต้องคุยเรื่องการเจรจาสู่ขอแล้ว ก่อนที่บุตรชายของท่านจะไปคว้าผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาเป็นสะใภ้บ้านบดินทรวัชระ

“ขอบคุณค่ะ” ปานตะวันไม่รู้จะทำอะไรให้ดีไปกว่าการขอบคุณ ก่อนที่เธอจะหันมายิ้มแหยให้หับชายหนุ่ม ซึ่งชายหนุ่มก็ได้แต่ยกยิ้มด้วยความพอใจ

“แล้วนี่ม๊าทำอะไรไว้ให้ผมทานครับ” ทัพไทรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ปานตะวันจะรู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้

“พะแนงไก่ที่ลูกชอบ แล้วก็ไก่ผัดเม็ดมะม่วงหิมพานต์ ไข่ลูกเขย ทุกอย่างเมนูโปรดของลูกชายม๊า แต่ว่าแค่วันนี้เท่านั้นนะ ต่อไปม๊าจะทำเมนูโปรดหนูปานแทน” คุณทิพวรรณแสดงออกอย่างชัดเจนว่าท่านถูกชะตากับว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้มาก

“ได้ไงครับม๊า แบบนี้ผมก็ตกกระป๋องเลยสิครับ” ทัพไทกล่าวพร้อมกับเดินเข้าไปโอบเอวหนาของมารดา ก่อนที่จะออดอ้อนท่านราวกับเด็กก็ไม่ปาน ซึ่งปานตะวันได้แต่มองแล้วลอบยิ้มกับพฤติกรรมของชายหนุ่ม เธอไม่อยากเชื่อว่าคนน่าหมั่นไส้อย่างชายหนุ่มจะมีมุมแบบนี้เหมือนกัน

“เจ้าลูกคนนี้ โตจนจะแต่งงานอยู่แล้ว ยังมาทำท่าออเซาะม๊ายังกับเด็กตัวเล็กๆ ไม่อายหนูปานบ้างเลยเหรอ” คุณทิพวรรณเอ็ดบุตรชายอย่างไม่จริงจังนัก

“ก็มันอดน้อยใจไม่ได้นี่นา อะไรกันเจอว่าที่ลูกสะใภ้วันแรกก็เขี่ยลูกชายสุดที่รักตกกระป๋องแล้ว” ชายหนุ่มยังคงเล่นไม่หยุด พอดีกับจังหวะที่คุณวัลลภเดินลงมาพอดี

“ให้มันน้อยๆ หน่อยเจ้าลูกชาย” คุณวัลลภค่อนขอดบุตรชายแทรกขึ้นมาทันที ปานตะวันมองเห็นท่านเดินลงมา เธอประนมมือไหว้ท่านด้วยความอ่อนน้อม คุณวัลลภจึงหันมายิ้มอ่อนให้กับหญิงสาว

“โถ่พ่อครับ นานๆ ทีขออ้อนม๊าหน่อยนะครับ” ทัพไทกล่าวก่อนจะยอมปล่อยมารดาออกจากอ้อมกอด แล้วเดินมาจูงมือหญิงสาวมานั่งลงที่โต๊ะอาหาร ซึ่งนั่งข้างกับเขานั่นเอง