5. ไม่อยากเจออีก
1044 คำ
"วันนี้คุณหนูไปแต่เช้าป้าเลยทำนมอุ่นๆ ใส่แก้วไปไว้ให้นะคะ เผื่อคุณหนูหิวตอนไหนจะได้จิบ" ป้ามลรีบส่งตระกร้าเครื่องดื่มให้คาอิลช่วยถือ มีพวกแซนวิชติดอยู่ในนั้น
หลังจากที่เพียงขวัญทานอาหารมื้อเช้าจบแล้ว มีบอดี้การ์ดหนุ่มคอยมองไม่ให้คาดสายตา เผื่อว่าเธอจะหนีขึ้นห้องอีก
"ขอบคุณค่ะ" ร่างอรชรถือกระเป๋าสะพายเข้าไปนั่งในรถ อยู่ตำแหน่งฝั่งโดยสารแทบไม่มองหน้าหล่อคมเผยความชนะจนน่าหมั่นไส้
"ฝากคุณหนูด้วยนะคะ"
"ไม่ต้องห่วงครับ" ร่างสูงนำสัมภาระไปใส่ไว้ในรถทันที ก่อนจะขึ้นนั่งฝั่งคนขับ ไม่ลืมจะมองใบหน้าสวยผ่านกระจกหลัง ที่ตอนนี้นิ่งเรียบคาดเดาอารมณ์ไม่เคยได้
"คุณอยากไปที่ไหนหลังจากหาหมอเสร็จดีครับ?"
"....."
"หรืออยากไปกินอะไรไหมครับ กินกับข้าวที่บ้านทุกมื้อบางทีก็เบื่ออยู่นะ" มือหนาจับพวงมาลัยหยุดรอคำตอบ
"......"
"โอเค ไม่ตอบก็ไม่ตอบ" ร่างสูงถอนหายใจแผ่วเบา จับพวงมาลัยรถและเหยียบคันเร่งมุ่งออกรั้วหน้าคฤหาสน์ ในช่วงเวลานั้นคนสองคนบนรถเห็นชายหนุ่มคนนึง กำลังวิ่งเอาช่อดอกไม้มาฝากไว้ที่ลุงคนสวน ซึ่งเขาก็มาจ้องมาที่ในรถยนต์คันนี้เช่นกัน
"ใครเหรอครับ?" คาอิลเอ่ยถาม เขาเห็นความผิดปกติทางดวงตาคู่กลมที่เบี่ยงหน้าไปมองทางอื่นอัตโนมัติ
สำหรับชายเพศเดียวกันแล้ว กลับมองออกว่าชายหนุ่มคนนั้นรู้สึกเช่นไรกับเพียงขวัญ ยกเว้นตัวเธอเองที่ไม่แสดงความคิดอะไรบ้างเลย
"ฉันรีบ" สองมือบางยิ่งประสานบนตักเล็กแน่น เผลอจิกเล็บยาวลงในอุ้มมือชั่วขณะ
"คุณแน่ใจนะว่าจะไม่ลงไปคุย?"
"ไม่"
"งั้นก็ตามใจคุณแล้วกันนะครับ" รถยนต์คันหรูไม่แม้แต่จะชะลอมองต่อไป รีบมุ่งไปตามเส้นทางโรงพยาบาลที่เพียงขวัญคุ้นเคย ปล่อยบรรยากาศในรถเงียบตามอารมณ์คนด้านหลัง
เมื่อรถวิ่งมาสักระยะความผิดสังเกตุก็ทำให้คาอิลมองไปที่รถคันข้างหลัง เหมือนกับว่าถูกสะกดรอยตามโดยรถมอเตอร์ไซด์ของชายปิดบังใบหน้าสองคน
"ปกติคุณไปกับลุงลี มีอะไรผิดปกติบ้างไหม?" น้ำเสียงสุขุมเอ่ยถาม ยกเว้นสายตาที่มองรถคันหลังไม่มีหยุด เขาลอบเลี้ยวเปลี่ยนเส้นทางแต่ก็ยังตามมาเหมือนเดิม ราวมีจุดประสงค์ชัดเจน
"ไม่"
"ไม่เคยเลยอะนะ?"
"....." ใบหน้าสวยรีบหันมองตามสายตาคู่คมจดจ้อง พบว่ามีชายนิรนามสองคนราวกับอดีตยังไงอย่างนั้น ยิ่งกระตุ้นต่อมอารมณ์ให้เพียงขวัญสับสนและกลัวขึ้นมาทันที
"เป็นอะไรไปคุณ! มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" ครั้นจะปล่อยมือจากพวงมาลัยรถยนต์ก็ห่วงความปลอดภัยบนท้องถนนด้วย อาจพลาดท่าให้คนร้ายทำตามจุดประสงค์ได้
ตอนนี้เขาทำได้แค่เพียงรีบขับรถไปให้ถึงจุดหมาย แล้วส่งเพียงขวัญเข้าในสถานที่มีผู้คนพลุ่งพล่านป้องกันอันตราย
"ฉันไม่อยากเจออีกแล้ว" เสียงหวานตอบกล้ากลัว รีบก้มซุกใส่หลังเบาะคนขับรถ เลี่ยงไม่ให้คนด้านนอกมองเห็น
"เจออะไรคุณ! รีบเล่ามาให้ผมฟังเดี๋ยวนี้เลย"
"มะไม่..."
"ใจเย็นๆ ตั้งสติก่อนสิคุณ!" มือหนาข้างนึงรีบเอื้อมมาจับแขนเรียวเล็ก หวังให้คนที่อยู่ในความกลัวมีสติสัมปชัญญะมากขึ้น
จนตอนนี้เขาเริ่มขับรถเข้าเส้นทางหลัก มีเจ้าที่ในเครื่องแบบเต็มบนท้องถนน เลยใช้นิ้วโป้งใหญ่เกลี่ยถูหลังมือบาง ให้อีกฝ่ายผ่อนคลายลง
"ปล่อย!"
ชั่วโมงต่อมา_
"คุณอยากให้ผมเข้าไปด้วยไหม?" คาอิลตัดสินใจถาม ตอนที่เพียงขวัญนั่งรอหน้าห้องตรวจ ใส่แมสและหมวกปกปิดใบหน้า ถึงจะยังไม่มีใครทราบสาเหตุของรถที่ติดตามมา
"ไม่ต้อง" เสียงหวานตอบแข็งขึง พยามข่มแรงลมหายใจให้เป็นปกติ
"ถ้าผมไม่เข้าไปด้วย แล้วจะรู้อาการของคุณได้ยังไงล่ะเนอะ" คนมองสังเกตุอาการออก รีบทิ้งกายลงด้านข้างร่างอรชรดึงเอาเอกสารในมือมาถือไว้เอง ยิ่งเห็นชัดๆ ว่าเธออายุน้อยกว่าเขาร่วมหกปี
อย่างน้อยหญิงสาวก็เป็นหนึ่งในโรคที่ต้องดูแลความรู้สึกเป็นหลัก หากคนใกล้ชิดหรือคนรู้จักเขาเป็นโรคนี้ คงอยากได้กำลังใจเคียงข้าง
"อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่อง!!!" เธอรีบดึงเอกสารพวกนั้นคืน
"แต่หน้าที่นี้เป็นของผม แล้วที่สำคัญคุณอายุก็น้อยกว่าผมตั้งหลายปี ควรจะเชื่อฟังคนที่เกิดมาก่อนบ้างนะคุณ!" มือหนาดึงคืนทันควัน คราวนี้ยกขึ้นสูงจนเรียวแขนเล็กเอื้อมไม่ถึง
"เอาคืนมา!"
"ไม่คืน"
"ฉันบอกให้...." ร่างอรชรรีบโน้มไปอย่างไม่ยอมแพ้ จนตัวเธอพิงร่างกำยำแนบแน่น ถึงจะรู้สึกว่าลมหายใจร้อนอุ่นเกยบนหน้าผากมน
"อย่าให้ผมต้องอุ้มคุณเข้าไปตรวจพร้อมกันนะครับ เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมาก" เสียงเข้มบอกใกล้หูขาวบาง ได้กลิ่นหอมเย้ายวยแตะปลายจมูกโด่ง กระตุ้นอารมณ์บางอย่างในกายชาย
ทำให้เขาต้องรีบจับสองไหล่มนดันเธอคืนตำแหน่งเดิม เพราะกฏของการมาอยู่ที่นี่ นั่นก็คือห้ามรู้สึกใดใดกับเธอแม้แต่นิดเดียว
"ฉันไม่ชอบให้ใครยุ่งเรื่องส่วนตัว"
"ผมไม่ได้ยุ่งครับ" หน้าหล่อเหลาส่ายไปมา
"ที่นายทำ?" หน้าสวยเอียงมองมือหนาข้างที่จับเอกสารไว้แน่น ประหนึ่งข้อมูลของเธอคือเรื่องสำคัญเขา
"เอาน่าคุณ...ให้ผมเข้าไปฟังหมอด้วยเถอะน่า จะได้รู้วิธีปฏิบัติตัวกับคุณไง"
"ถ้านายอยากจะเป็นบอดี้การ์ดฉันต่อไป ช่วยรู้จักระยะห่างด้วย" ร่างอรชรดีดตัวลุกพรวดพร้อมดึงเอกสารพวกนั้นคืนมา รีบเดินดิ่งเข้าห้องตรวจเมื่อพยาบาลส่งสัญญาณเรียก ทิ้งให้อีกฝ่ายนั่งมองตามหลังอย่างเงียบๆ
..............................
- ผู้เขียน
