ช่วงเวลาต่อมา_
สองเท้าเล็กได้แต่เดินวนเวียนตรงระเบียงห้องซ้ำไปมา เวลาหมดไปค่อนวันแล้วเธอก็ไม่สามารถออกจากที่นี่ไปได้เลบ แม้จะมีสิ่งของเครื่องใช้ครบครัน ยกเว้นเครื่องมือสื่อสารที่ต้องใช้จัดการงานต่างๆ มากมาย
แก๊ก~
"......." คาอิลเดินผ่านประตูเข้ามาพร้อมกับใบหน้าหนักใจ ส่วนร่างอรชรที่ยืนตรงระเบียงรีบเดินดิ่งมาหา
"นายทำอย่างนี้ทำไม นายขังฉันไว้ทำไม!"
"เพราะผมจะไม่ให้คุณไปไหนอีกแล้ว ผมจะไม่ปล่อยคุณไปไหนทั้งนั้น"
เพี๊ยะ!
"นายมันเห็นแก่ตัวจริงๆ!" ฝ่ามือบางฟาดใส่ใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรง นี่น่ะเหรอคือถ้อยคำที่ชดเชยเวลาเสียเปล่าทั้งหมดของวันนี้ เขาไม่เคยรับรู้บ้างเลยว่าเธอต้องการอะไรหรือจะทำอะไรบ้าง นอกจากความรู้สึกของตัวเองคนเดียว
"ทำไม?..คุณอยากไปจากผมมากน่ะเหรอ จะกลับไปหามันใช่ไหม!" เขาเดินตรงมาบีบเข้าสองเรียวแขนเล็ก เพียงขวัญใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ขาสั้นในตู้เท่านั้น ทำเหมือนว่า
