วันต่อมา_
"ก็บอกให้วิ่งไง นายเป็นคนทำให้ฉันขาอ่อนนะ ต้องวิ่งให้ไหวสิ" เพียงขวัญแกล้งออกคำสั่ง ตอนที่ขึ้นขี่หลังเขาแล้วกอดคอ บังคับให้อุ้มพาเธอเดินรอบริมหาดทรายยามเช้าตรู่ เพราะเมื่อคืนคาอิลเล่นกอบโกยความสุขทางร่างกายเธอแทบไม่ได้นอน กว่าจะได้หลับตาก็เลยกลางดึกแล้ว
"ผมคนทำก็ขาอ่อนเหมือนกันนะครับ หรือจะเติมแรงตรงนี้เลยดีกว่าไหม" เขาย่อตัวลงบนหาดทราย แล้วให้เพียงขวัญมานั่งในเสื่อผืนเล็ก
"ยังจะทำอีกเหรอ นายมันหื่นเกินคนแล้วนะคาอิล"
"เรียกอิลเฉยๆ ดีไหม ผมอยากสนิทกับคุณให้มากกว่าเมื่อก่อนนะ " เขาทิ้งกายหนุนบนตักเล็ก จับมือบางข้างนึงมาวางบนอกกว้าง นอนรับอากาศสดชื่นของคลื่นทะเลและแสงพระอาทิตย์พอร่ำไร
"งั้นพี่อิลก็ต้องเรียกว่าชื่อขวัญเฉยๆ บ้างแล้วแหละ" นิ้วชี้เรียวเล็กจิ้มบนจมูกโด่ง ไปๆมาๆ ดูใบหน้าเขาช่างหล่อเหลาเสียจริง
"ขวัญสุดที่รักของพี่น่ะเหรอ" แค่เสียงหวานเอ่ยชื่อเขาอย่างที่ไม่เคยพู
