“อืม...”
เจ้าสัวส่งเสียงงึมงำในลำคอ ละสายตาจากไทธรณ์ก้มลงทานข้าวต้มเงียบๆ ราวกับว่าไม่มีเขานั่งอยู่ตรงนั้น ครู่เดียวถ้วยกาแฟหอมกรุ่นก็ถูกนำมาวางต่อหน้าไทธรณ์
“เจ้าสัวครับ คุณย่าครับ”
“ว่าไงคุณไท”
เจ้าสัวปรีชาวางช้อนลง และกวักมือเรียกเด็กมาเก็บชามข้าวต้ม พร้อมกับทั้งทำสัญญาณมือไล่เด็กรับใช้ทุกคนให้ออกจากบริเวณนั้น
“ผมรอฟังอยู่คุณไท”
ไทธรณ์รู้สึกว่าหายใจไม่ทั่วท้องไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะไม่แน่ใจว่าถ้อยคำที่เรียบเรียงไว้ในใจ เมื่อพูดออกไปแล้วจะถูกใจเจ้าสัวไหม
“ว่ามาสิพ่อไท ย่ากับเจ้าสัวรอฟังอยู่” หญิงชราสำทับอีกครั้ง ทั้งสองจ้องมาที่ไทธรณ์เพื่อรอฟังอย่างตั้งใจ
“ผมเชื่อใจคุณได้ใช่ไหม”
“ด้วยเกียรติของลูกผู้ชายครับเจ้าสัว” ไทธรณ์ย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น หลังจากจากที่เขาเล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นตามความเป็นจริงให้เจ้าสัวปรีชาฟัง หากแต่เจ้าสัวกลับไม่มีท่าทีโมโหอย่างที่เขากลัวไว้แต่แรก
