รถบีเอ็มดับเบิลยูสีขาวสะอาดตาขับผ่านถนนเส้นหลักได้เกือบชั่วโมง น่านฟ้าชี้ไปยังตึกของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งตระหง่านอยู่กลางเมือง
“นี่เป็นโรงพยาบาลที่เป็นกิจการของครอบครัวพี่”
“แล้วทำไมพี่น่านไม่มาเป็นหมออยู่ที่นี่คะ ไปทำงานอยู่ที่อื่นทำไม”
“ใครๆ ก็บอกว่าพี่เส้นใหญ่ มีพ่อแม่ พี่ชายเป็นหมอ ไม่ต้องแย่งชิงกับใครก็เข้ารอบ”
“พี่เลยเลือกไปใช้ความสามารถที่อื่นใช่มั้ยคะ” น่านฟ้ายิ้มอ่อนโยนให้อิงดาวแทนคำตอบ
“เขาจะรู้มั้ยว่าพี่น่านของอิงเก่งแค่ไหน อิงนี่เห็นกับตาคืนที่พ่อของรินหัวใจวาย พี่น่านก็เป็นคนช่วยชีวิตเอาไว้ได้ เราจัดโต๊ะแถลงข่าวเลยดีมั้ยคะ” พูดเรื่องคนดูถูกกันแล้วของมันขึ้น
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกครับ ขอให้คุณภาพของพี่อยู่ที่ผลงานที่ฝากไว้ก็แล้วกัน”
อิงดาวก็เพิ่งรู้ว่าในวงการแพทย์มีเรื่องแบบนี้ด้วย แต่น่านฟ้าก็อธิบายภายหลังว่าเป็นเพียงความคิดของคนเฉพาะกลุ่ม ซึ่งการที่เขาทำงาน
