เล่ห์รักปักกลางใจ

เห็นแก่ตัวที่สุด...4

" งั้นผมขอตัวไปลาเพื่อนผมสักครู่นะ เดียวผมกลับมาแล้วเราไปต่อด้วยกัน " เมฆาเอ่ยพร้อมกับหันหลังเดินกลับไปโต๊ะที่เขาจากมา

ธารธารามองตามเขาอย่างครุ่นคิด นี่เธอทำอะไรลงไปนี่ เธอไม่เข้าใจตนเองจริงๆ แต่ก็ช่างเถอะตอนนี้เธอมึนหัวเกินกว่าจะคิดถึงเรื่องความถูกต้องอะไรทั้งหลายแหล่ และระหว่างที่นั่งรอเขากลับมา เธอยังคงหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มเพื่อย้อมใจตนเองต่อ

เมฆาเดินกลับมาหาธารธารา ที่ตอนนี้เธอเมามากกว่าตอนที่เขาเดินออกไปเมื่อสักครู่อีก ชายหนุ่มยื่นแขนออกไปให้เธอจับ เพราะเขามองดูสภาพของเธอตอนนี้คงไม่สามารถเดินเองได้ แต่ถ้าหากให้เขาอุ้มเธอออกไป นั่นก็จะทำให้เขาและเธอเป็นเป้าสายตาคนอื่นทันที

ธารธารายื่นมือไปจับแขนของชายหนุ่มไว้ ก่อนที่เธอจะเกาะแขนของเมฆา แล้วเดินตามเขาออกไปอย่างทุลักทุเล เธอมองหน้าเขาไม่ถนัดเนื่องจากแสงไฟในผับที่มันทำให้ไม่เห็นชัดเจน แต่ก็พอมองออกว่าเขาดูดีในระดับหนึ่ง

เมื่อเดินออกมาจากผับได้สักพัก ธารธาราก็ทรุดลงด้วยความเมา ทำให้เมฆาต้องรีบพยุงเธอขึ้นมา พร้อมกับใช้วงแขนกำยำอุ้มเธอขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขน กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวเธอปนกลิ่นสาปสาว มันส่งผลให้ความเป็นชายที่อัดแน่นอยู่ด้านใต้กางเกง เริ่มพองโตขึ้นมาด้วยความต้องการในตัวเธอ

เมฆาอุ้มธารธารามาที่รถยนต์หรูราคาแปดหลัก ธารธาราเมาหนักมากแทบจะไม่มีสติด้วยซ้ำ ถูกเขาอุ้มไปไว้ที่เบาะข้างคนขับ ก่อนที่เมฆาจะเดินมานั่งประจำฝั่งคนขับ แล้วรถยนต์หรูจึงเคลื่อนออกไปจากลานจอดรถด้วยความรวดเร็ว ตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของคนขับ เพราะตอนนี้ความเป็นชายของเมฆาแทบจะแตกออกมาแล้ว

เมฆายังคงมองธารธาราด้วยสายตาแห่งความปรารถนา ในขณะที่ธารธาราก็พยายามจะถอดเสื้อผ้าออก เพราะความร้อนจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ นั่นยิ่งเป็นการกระตุ้นอารมณ์ให้เมฆาขับเร็วขึ้นไปอีก เมฆาไม่สามารถขับรถไปถึงโรงแรมได้

เขารีบขับรถมุ่งตรงไปยังคอนโดของเขา ซึ่งอยู่ใกล้กับผับแห่งนี้มากกว่าที่จะไปโรงแรมห้าดาว เมฆารู้ว่าไม่ควรจะพาหญิงแปลกหน้าไปคอนโดของตนเอง แต่สำหรับเธอมันเหมือนจะมีข้อยกเว้นเสมอ และตอนนี้เขาก็ต้องการเธอเหลือเกิน