ป้านวลนั่งมองหน้าคนที่ตัวเองกำลังทายาแก้ช้ำให้ก็ได้แต่สงสาร ไม่รู้เรื่องราวเป็นเช่นไรกันแน่ น้ำฟ้าถึงได้มีสภาพอย่างที่เห็น ไหนจะกระเป๋าผ้าที่หญิงสาวนั่งกอดเอาไว้อีกล่ะ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน
“หนูจะไปจริงๆ เหรอ” น้ำฟ้าหันมายิ้มให้ป้านวล เป็นรอยยิ้มที่เธอฝืนเอาไว้เต็มทน
“ค่ะ เจ้าของบ้านเขาไล่ หนูจะอยู่ได้ยังไง”
“ให้ป้าไปคุยกับคุณท่านให้ไหม รอให้คุณท่านใจเย็นอีกสักหน่อย ป้าว่าคุณท่านไม่น่าใจร้ายกับหนูหรอก”
“ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะป้านวล ขอบคุณนะคะ” น้ำฟ้ายกมือไหว้ป้านวล
จากนั้นก็หันไปมองคุณหนูที่นอนหลับอยู่บนเตียง น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่ไหว ขยับตัวเข้าไปใกล้ ลูบศีรษะเล็กของหนูน้อยที่เธอให้นมอย่างใจหาย
“พี่ฟ้าไปก่อนนะคะคุณหนู” โน้มใบหน้าเข้าไปหอมหน้าผากเป็นการลา พร้อมกับน้ำตาที่รินไหล
ป้านวลมองภาพนั้นก็พลอยน้ำตาซึม นางเอ็นดูน้ำฟ้านัก และนางก็คิดว่าน้ำฟ้าไม่น่าจะใช่คนเจ้าอารมณ์
