คุณหมอดุ

chapter1hunterผู้ล่า

เด็กสาวนั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องไอซียู หลายวันแล้วที่นิสิตปีสองมาเฝ้าแม่ คอยดูอาการแม่อยู่ทุกเวลา ไอยดาขาดเรียนติดต่อกันหลายวัน วันนี้จึงเข้าไปของานกับอาจารย์ที่คณะ อาจารย์ใจดีมาก มอบหมายงานให้เพราะความเห็นใจว่าเธอต้องอยู่ดูแลแม่ที่ป่วยหนัก ร่างเล็กจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ทั้งชีวิตของเธอมีแม่คนเดียว

เวลาเย็นค่ำแสงแดดอ่อนเริ่มมืดสลัว

ดวงตากลมโตเหมือนลูกกวางปรากฎริ้วความเป็นกังวลยามเธอคอยมองดูแม่ผ่านกระจกใสในห้องไอซียู ทั้งท่อช่วยหายใจ เครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจ สายให้เลือด สายให้น้ำเกลือระโยงระยางเต็มร่างแม่ไปหมด

เธอสวมกระโปรงพลีทกับรองเท้าผ้าใบสีขาวมอมแมม เสื้อนักศึกษาไม่ได้รัดติ้วโชว์หน้าอกเหมือนพวกสาวนิสิตกระโปรงสั้นทั่วไป ผมเผ้ายุ่งเหยิงปรกหน้าถูกมัดไว้หลวมๆ ด้านหลัง ดวงตาแดงก่ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

ร่างเล็กผุดลุกผุดนั่งอยู่หน้าห้องเพื่อรอเวลาเยี่ยมไข้ ห้องไอซียูให้เยี่ยมสองเวลา ช่วงเช้าเธอมาเยี่ยมแม่ช่วงหกโมงเช้าถึงเจ็ดโมงเช้า ช่วงเย็นคือช่วงหกโมงเย็นถึงหนึ่งทุ่ม เวลาละหนึ่งชั่วโมงเท่านั้นในเวลาเช้ากับเย็น

นายแพทย์เธียรไทย กิตติรัตนสุวรรณ ยืนมองภาพนั้นอยู่ตรงทางเดินเชื่อมตึก

หมอเธียรไทย หมอหนุ่มไฮโซลูกเจ้าของโรงพยาบาลเอกชน แต่เขาเลือกมาทำงานในโรงพยาบาลรัฐเพื่อใช้ทุน

เมื่อสอบติดแพทย์ หมอเธียรไทยได้ทุนจากรัฐบาล พ่อกับแม่ทัดทานไม่ให้เขาไปสอบชิงทุน ครอบครัวกิตติรัตนสุวรรณมีเงินทองล้นเหลือส่งเขาเรียนแพทย์ แต่หมอเธียรไม่เหมือนคนอื่น

'เขาชอบล่า'

ยิ่งอะไรได้ยากอะไรเร้าใจมันกระตุ้นสัญชาตญาณดิบในตัวเขา เธียรไทยสอบชิงทุนรัฐบาลได้อันดับหนึ่งของประเทศ จึงต้องจบลงด้วยการใช้ทุนในโรงพยาบาลรัฐ

พ่อกับแม่ยอมจ่ายเงินแทนทุนให้หมอเธียรกลับไปบริหารโรงพยาบาลช่วย แต่เขายังสนุกกับการใช้ทุนกับชีวิตจริงของมนุษย์ทุกรูปแบบ

การทำงานในโรงพยาบาลรัฐไม่เหมือนโรงพยาบาลเอกชนที่ครอบครัวหมอเธียรเป็นเจ้าของ ทั้งชีวิตตั้งแต่เด็กจนโตเขาเจอแต่พวกคนรวยหยิ่งยโส เธียรไทยอยากได้ประสบการณ์การทำงาน การรักษาคนไข้ทุกรูปแบบ ทุกชนชั้น สัมผัสทุกเคสตามความเป็นจริงของชีวิตคนธรรมดา

สายตาคมจ้องมองเด็กสาวท่าท่างไม่ประสีประสา ท่าทางร้อนรน น้ำตายังรื้นในตาคู่สวย เปลือกตาเธอบวมแดงเพราะผ่านการร้องไห้มาตลอดสามวัน

เขาเป็นแพทย์เจ้าของไข้ แพทย์เจ้าของเคสยืนมองลูกสาวผู้ป่วยชะเง้อคอรอคอยเวลาเข้าเยี่ยมแม่ของเธอ

เธอเดินมาทางที่หมอเธียรยืนอยู่ ร่างเล็กในชุดนิสิตยกมือไหว้หมอเธียรอย่างนอบน้อม

"สวัสดีค่ะคุณหมอเธียรไทย ช่วยแม่ของสไมล์ด้วยนะคะ" เธอเริ่มร้องไห้อย่างไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้ น้ำตาไหลอาบแก้มใสหยดย้อยลงมาที่ปลายคาง

"ครับ ผมจะช่วยสุดความสามารถ"

ท่าทีอ่อนโยนเป็นมิตรมองเด็กสาวด้วยแววตาเปี่ยมเมตตาปะปนกับความรู้สึกบางอย่าง