ปีสุดท้ายของการศึกษา คือช่วงที่ต้องจริงจังกับโปรเจกต์จบ ทั้งแคลและพิกต่างตั้งหน้าตั้งตาทำงานกันจนกระทั่งเวลาผ่านเลยมาจนเกือบหนึ่งทุ่ม แม้ว่าประตูตึกในคณะจะเริ่มทยอยปิดแล้วก็ตาม
“วันนี้พักก่อนไหมแก พรุ่งนี้ค่อยมาดูต่อ”
พิกลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าชิ้นงานของตัวเอง ก่อนยกแขนขึ้นบิดขี้เกียจไปมาไล่ความขบเมื่อย
“ยังไม่อยากกลับเลย”
แคลตอบกลับมาสั้น ๆ พร้อมทั้งตั้งหน้าตั้งตาเปิดชีตที่อยู่ในมือ สลับกับมองผลงานของตัวเอง
“มีอะไรอยากเล่าไหม”
พิกที่รู้จักเพื่อนของตัวเองดีเดินเข้ามานั่งข้างแคล ก่อนจะยกน้ำเก๊กฮวยที่จืดเพราะน้ำแข็งละลายไปหมดขึ้นมาดื่ม
“ไม่มีหรอก”
“อาทิตย์ที่แล้วแกเล่นลาไปทั้งอาทิตย์ เกิดอะไรขึ้นบ้าง อยากเล่าไหม”
คราวนี้พิกยิงคำถามเข้าอย่างตรงจุด ทำเอาแคลชะงักไปกลางอากาศ ค่อย ๆ หันมองเพื่อนรักที่ดูดน้ำสีเหลืองอ่อนค่อนแก้วแล้วมองมาที่เธอด้วยสายตาจริงจัง
“ฉันเป็นเพื่อนแกมากี่ปี แค่แกกะ
