ภิณไลย์ญาอ้าปากจะปฏิเสธแต่ก็ทำไม่ได้ ดูเหมือนว่าอะไร ๆ จะบีบคั้นจนเธอแทบกระดิกตัวไม่ได้ไปเสียทั้งหมด เพราะหลังจากที่โซอี้พูดจบนิโคลัสก็เข้ามาประคองเธอก่อนช้อนร่างนั้นขึ้นไว้ในอ้อมแขนและอุ้มกลับไปที่ห้องนอนซึ่งเธอเองก็อยู่ในสภาพอ่อนปวกเปียกแทบจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ทั้งก็รู้สึกแปลก ๆ หากแต่โซอี้ก็วิ่งตามไปติด ๆ เด็กหญิงแสดงท่าทีเป็นห่วงยิ่งทำให้ภิณไลย์ญาพูดไม่ออก
“คุณน้าเนเน่นอนพักผ่อนก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูจะเช็ดตัวให้คุณน้านะคะ”
โซอี้กระวีกระวาดทำเหมือนผู้ใหญ่ไม่มีผิด เด็กหญิงวิ่งออกไปจากห้องนั้นนิโคลัสจึงหันมาทางภิณไลย์ญาที่นอนบนเตียงโดยมีเขานั่งอยู่ข้าง ๆ
“ผมรู้ว่าคุณไม่สบายและต้องการพักผ่อน”
“ใช่...ฉันต้องการพักผ่อนแต่เป็นบ้านของฉันไม่ใช่ที่นี่ ฉันอยากกลับบ้าน ถ้าคุณไม่ว่างไปส่งฉันก็เรียกคนขับรถของคุณให้พาฉันไปส่งก็ได้ค่ะนิค”
“วันนี้คนของผมไม่มีใครว่างหรอกนะ”
“ฉันไม่เชื่อ คุณโกหก คุณ
