“แม่แบ่งยาเอาไว้ในตลับนี่หมดแล้ว พิชญ์ก็เพิ่งตื่น แม่เพิ่งเอาข้าวไปให้น้องกินเมื่อกี้”
วรรษมนกล่าวพลางยื่นตลับยาให้กับบุตรสาว ภิณไลย์ญารับไปและยิ้มกับมารดา
“เดี๋ยวหนูจะเอายาไปให้พิชญ์เองนะคะ แม่พักผ่อนเถอะค่ะเรื่องของน้องเดี๋ยวหนูจะจัดการเอง”
วรรษมนถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนกล่าวว่า
“ถึงการผ่าตัดจะทำให้พิชญ์รอดมาได้แต่อาการข้างเคียงหลังออกจากโรงพยาบาลมาได้เกือบ 2 สัปดาห์ก็ทำให้น้องยังหลง ๆ ลืม ๆ แล้วก็เดินไม่ค่อยปกตินัก คงอีกสักพักใหญ่กว่าจะกลับไปทำงานตามปกติได้ ว่าแต่ลูกเถอะเนเน่ ถ้าต้องมาคอยดูแลน้องแบบนี้แล้วจะกลับไปรับงานได้ยังไงล่ะลูก”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ ช่วงนี้หนูงดรับงานก่อนเพราะว่าตอนนี้หนูไม่มีสังกัดเอเจนซี่ หนูมีเวลาช่วยแม่ได้ค่ะ”
“อ้าว...ถ้าไม่ได้สังกัดเอเจนซี่แล้วต่อไปเวลารับงานแล้วหนูจะทำยังไง”
“หนูค่อยติดต่อไปทีหลังก็ได้ค่ะเพราะถึงยังไงหนูก็มีคนที่รู้จักอยู่แล้วแม่ไม่ต้อ
